woensdag 3 november 2010

De uitbarsting

Het leuke maar in dit geval moeilijke aan mijn leven is dat ik heel veel meemaak. De columns komen niet snel genoeg om jullie op de hoogte te houden (my bad, I know).

Eigenlijk wil ik niets liever dan deze bewuste avond wissen, maar ik heb hem jullie beloofd. Dus ik ga hem opschrijven. Alleen om daarna als een malle door te schrijven met alles wat daarna is gaan spelen, waardoor we met zijn allen Z massaal kunnen vergeten.

Ik huil nooit. Wat? Nee echt niet. Is geen goede eigenschap. Ik krop dingen op, het komt er niet uit. Het lukt me niet. De laatste keer was denk ik toen ik bij mijn ex wegging (2 en een half jaar geleden). Best gek voor een vrouw. Zoals ik al heb verteld had Z mij altijd erg goed door. Achteraf besef ik me dat hij zich voornamelijk met mijn gevoelens bezig hield zodat we het vooral nooit over hem hoefden te hebben.

De ruzie over mijn emoties en het zogenaamde wegrennen ervoor escaleerde over de telefoon. Ik werd verweten dat ik me anders voordeed, veel emotioneler was dan ik toegaf enzovoort. Toen ik Z tegenkwam in de club wilde ik het gesprek graag voortzetten. Ok, misschien niet de plek ervoor maar ik haat het schijnheilige ‘we doen alsof er niets gebeurd is en we dansen lekker door’ gedrag. Uiteindelijk verloor Z zijn Dominicaanse temper. Een uitbarsting volgde waar ik geen woord tussen kreeg. “je bent een fucking prinses en je ziet het niet. Al die dansers zijn (zelfs hier wil ik dit woord niet herhalen), je verdient beter, je legt de lat te laag, ze geven allemaal niets om je etc etc”. Op dat moment schrok ik vooral heel erg van zijn temperament. Als een man zo losgaat moet hij wel heel veel om me geven. Ik knapte en de tranen kwamen. Je snapt, als je 2 jaar niet hebt gehuild en je gaat, dan ben je wel even bezig.

Zo ontzettend in de knoop met mijn gevoelens wilde ik even geen contact om na te denken. Achteraf denk ik dat Z me deze issues bijna heeft aangepraat. Ik weet namelijk dat ik een prinses ben. Ik hou van mezelf, ik leg de lat helemaal niet laag en de meeste van die dansers zijn ontzettend lieve mannen die wel degelijk om me geven en me altijd met respect hebben behandeld.

Je zou denken dat Z en ik na de uitbarsting closer waren dan ooit, maar alles voelde vreemd. Ik ging denken dat er iets mis met me was, en hij gedroeg zich niet als iemand die mij een prinses vind. Ik heb mijn best gedaan er iets van te maken, maar toen hij me voor de zoveelste keer liet zitten (op de nacht van mijn verjaardag!) was ik zo diep gekwetst dat ik het opgaf. Hij vond het zo onterecht dat ik boos was dat hij mijn nummer, facebook en hyves heeft verwijderd. Erg volwassen voor iemand van 28. Ik twijfelde even aan mezelf, maar toen mijn liefste huisgenoten thuis kwamen en mij verzekerden dat het terecht is dat je geïrriteerd bent als je met iemand een verjaardagsdiner zou houden en hij laat 2 en een half uur na de afgesproken tijd pas iets horen, besefte ik dat er niets mis met mij is.

Nu, bijna twee maanden later verneem ik uit meerdere hoeken dat Z al jaren een vaste vriendin heeft. Ineens is het heel logisch dat hij altijd bezig was met mijn emoties. Als we het maar niet over die van hem hoefden te hebben. Ik wens hem alle geluk van de wereld toe, en ik geloof nog steeds dat ik een prinses ben. Het aantal mannen met wie ik ben geweest die achteraf een vriendin bleken te hebben is dan wel niet meer op één hand te tellen, er komt er op een dag een die wel helemaal voor mij gaat. Punt uit.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten