donderdag 25 februari 2010

Story

Één van de redenen dat ik ooit ben begonnen met het schrijven van deze columns is het feit dat in mijn liefdesleven de meest bizarre en columnwaardige dingen gebeuren.
Deze column wordt op schrijfwaardigheid denk ik één van de toppers. Voor mij persoonlijk is het minder, en ik moet zeggen dat Lola best een beetje verdrietig is. Maar de gebeurtenis die ik hier ga beschrijven is zo typisch dat het eigenlijk weer grappig is.

Nog voor de zomer leerde ik een barman kennen waarmee het erg leuk klikte en met wie ik telefoonnummers uitwisselde. Sporadisch contact over de maanden zorgde er een tijdje geleden voor dat ik de column over Betty’s full frontal kon schrijven. In een flink beschonken toestand belandde ik met deze barman (G) in bed. Los van het feit dat het een bijzonder leuke avond was, bleken we in nuchtere toestand ook nog wat aan elkaar te melden te hebben.

De laatste maanden werd het contact ineens intensiever. G bleek een ontzettend oprechte man, die er geen problemen mee had in het openbaar te laten zien hoe leuk hij me vond. Meerdere keren over de laatste weken deed hij aan PDA (zoals John Legend het zo mooi zong), stelde hij me aan zijn vrienden , vriendinnen, collega’s en baas voor. Nodigde hij me uit bij zijn vrienden thuis en kwam het zelfs tot dagelijkse telefoongesprekken. Voor het eerst in lange tijd betrapte ik mijzelf erop dat ik het (in tegenstelling tot normaal gesproken) helemaal niet vervelend vond om iedere dag van G te horen. Ik merkte zelfs dat ik me op zijn belletjes verheugde en lichtelijk het gevoel begon te krijgen dat deze man wel iets meer dan een scharrel kon zijn. Voor het eerst in bijna twee jaar begon Lola gevoelens te krijgen en dacht ze eindelijk een potentieel in deze danser/barman gevonden te hebben.

Tot mijn lieve vriendin E mij een artikel stuurde uit de ‘Story’ van november. Een grote foto van mijn potentieel met aan zijn zijde een bekende Nederlandse. De titel bestond uit haar naam met de zin “woont samen met danser”. Niet alleen was G even vergeten te melden dat hij een beroemde vriendin heeft, maar dat ze samen een huis en een bedrijf hebben net zo min. Nou ben ik één van de meest begripvolle vrouwen op aarde als het om (een gebrek) aan monogamie gaat. Zie mijn affaire met T. Maar wees eerlijk met me. Goedgelovig als ik ben besluit ik G er direct mee te confronteren. Ik verwachtte een “Sorry, ik had het moeten zeggen, maar vind je gewoon zo sexy”, of “Het gaat slecht in mijn relatie”, of “Ik had het moeten zeggen maar ik vind je echt heel leuk en was bang je kwijt te raken”. Allemaal laffe excuses waarmee ik op de een of andere reden had kunnen leven. Maar nee mensen, Lola kreeg niets meer en niets minder dan een:

“Ja klopt. Dus?”

Nou dacht ik dat ik makkelijk was in het begrijpen en accepteren van mensen die vreemdgaan. Hoe fout ik het diep van binnen ook vind. Maar G overtreft alles. Niet alleen interesseert het hem blijkbaar geen flikker wie er allemaal getuige zijn van zijn overspel, maar daarnaast neemt hij niet de moeite het dan ook maar een beetje geheim te houden. Dus mensen, als ik binnenkort met een blauw oog in de Story sta, dan weten jullie waarom.

donderdag 11 februari 2010

The night we are never to mention again

Goed, dit is waarschijnlijk één van de moeilijkste columns die ik ooit heb geschreven. Niet omdat ik het moeilijk vind om over de afgelopen gebeurtenis te schrijven, maar omdat ik het eigenlijk niet wil. De reden dat ik het toch doe is omdat er 1) twee mannen stiekem met smacht op zitten te wachten, en 2) mijn vriendinnen me dood maken als ik het ongeschreven laat.

Toch gaat deze column anders zijn dan jullie van me verwachten. Ik ga dit keer niet uitgebreid in sappige details treden en de avond beschrijven. Niet omdat deze mannen het niet waard zijn om over te schrijven (in tegendeel), maar omdat ik het mezelf, en Betty, plechtig heb beloofd.

Daarnaast betreft het mannen met wie ik, anders dan de meeste van mijn hoofdpersonen, een lange en heftige geschiedenis heb. Op de één of andere manier maakt die geschiedenis dat deze ervaring veel intiemer voelt dan andere, en dat ik het dus niet met de hele wereld uitgebreid wil bespreken. Nou weet ik dat dat nergens op slaat, aangezien ik er totaal geen moeite mee heb om jullie de meest intieme en vunzige ervaringen tot in de kleinste details mee te delen, maar toch ligt dit gevoeliger.

Waar het op neer komt is dat Betty en ik ons (wederom) in dezelfde ruimte, vermaakten met een man. Nou klinkt het misschien heftiger dan het is, sex heeft er niet plaatsgevonden, maar wel datgene waarvan we zo hadden afgesproken dat het niet zou gebeuren. Als je iemand al lang kent en veel om diegene geeft, ontstaat er een groot vertrouwd gevoel. Soms is dit gevoel ontzettend prettig. Over het algemeen ben ik iemand die het er vooral heel benauwd van krijgt als iets te vertrouwd en intiem wordt, maar ook ik heb er af en toe behoefte aan. (Ik blijf toch een vrouw). Iemand die mij en mijn lichaam zo goed kent dat hij precies weet hoe hij ermee om moet gaan. Geen ongemakkelijke momenten. Geen ongemakkelijk gesprekken achter af. Geen, “hoe moet het nu verder”. Nou heb ik mijn kleine vriend natuurlijk al eens uitgebreid bedankt en beschreven omdat hij precies deze “we weten waar we aan toe zijn” gemakkelijkheid biedt, maar toch is deze situatie anders. In dit geval draait het even niet perse om de enorme spanning, aantrekkingskracht en de sex zoals bij the one whos size didn’t matter. In dit geval draait het om vertrouwdheid en liefde.

Dus, bij deze wil ik S & S bedanken voor de jarenlange vriendschap, het vertrouwen en vooral, de liefde. En Betty, I love you for being my partner in crime.