To flirt or not to flirt

Afgelopen week had ik weer één van mijn zeldzame etentjes met mijn potentieeltje. De enige man in mijn leven met wie ik mezelf een relatie zie hebben en met wie er in het jaar dat we elkaar kennen nog niets is gebeurd op seksueel vlak. Wel hangen we uren aan de telefoon en praten we heel open over onze gevoelens voor elkaar. Een fenomeen wat voor mij compleet nieuw is. Ik ben nogal een open boek als het op mannen aankomt. Flirten zit nou eenmaal in mijn natuur. Dat het zolang duurt voordat we ook daadwerkelijk de tweede stap zetten maakt het alleen maar specialer in dit geval.

In dat opzicht is deze potentieel dus ook niet een spetterende factor in mijn columns. Maar de gespreksonderwerpen die met hem voorbij komen weer wel. Zo heb ik hem opgebiecht dat ik soms bang ben dat ik mijzelf het openlijk flirten zo heb aangeleerd, dat ik er nooit meer vanaf kom. Ook niet als ik in een serieuze relatie zit. Het openlijk flirten leidt bij mij nou eenmaal vaak tot dingen die je niet moet doen als je in een relatie zit. Hij overtuigde mij ervan dat ik “dus nog nooit een goede relatie heb gehad”. Natuurlijk ging ik hier keihard tegenin, omdat ik zielsveel van mijn exen heb gehouden. Maar als ik eerlijk ben heeft meneer hier natuurlijk wel een punt. Het zijn niet voor niets exen.

Toch merk ik dat het bij mij een soort automatisme is geworden. Ik vind het moeilijk om iemands geflirt niet te beantwoorden (begrijp me goed, het betreft hier alleen mensen die ik leuk vind…). Zo kreeg ik het weekend een sms van een lesbienne die ik een aantal weken geleden heb ontmoet, dat ze steeds aan me moet denken. Ik voel me in dit geval nou eenmaal gevleid en kan het niet helpen enigszins flirterig te antwoorden. Niet dat het nou mijn intentie is om ook daadwerkelijk daden bij mijn woorden te voegen.

De afgelopen weken is ook ‘T’ (alweer) van gedachten veranderd. Meerdere malen ben ik weer uitgenodigd in zijn bed. Ik heb het niet gedaan en ga het ook niet doen. We zijn er niet voor niets mee gestopt. Het is een slechte situatie. Maar toch kan ik zijn sms’jes niet met die toon beantwoorden. Zo moeilijk zou het niet moeten zijn om een simpele “hey, dat zouden we niet meer doen, je hebt een vriendin, ik wil dit soort dingen niet meer van je horen” te sturen. Toch houd ik de opties op de een of andere manier altijd open.

Ik heb al eerder over deze kwestie geschreven. Ik word dan ook moe van mezelf. De enige die er last van heeft uiteindelijk ben ik namelijk. Je kunt donder op zeggen dat ik door mijn eindeloze geflirt straks weer in een situatie kom waarin ik of a) niet meer terugkan, of b) heel wat uit te leggen heb. Ik hoop maar dat mijn potentieel gelijk krijgt en ik, als ik genoeg heb van mijn vrijgezelle fase, de trouwe, terughoudende vriendin zal zijn. Ik houd jullie op de hoogte…