dinsdag 11 augustus 2009

Beren op de weg

Mijn moeder heeft me eerder geconfronteerd met het feit dat ‘beren op de weg zien’ mijn grootste hobby is. Ik zie problemen voordat ze zich voordoen. Constant ben ik bezig met het ‘wat als’. Dodelijk vermoeiend.
Het ergste is dat ik het alleen maar voor mezelf erg moeilijk maak. Ik kan dagen, weken, maanden lang wakker liggen van iets waarvan ik overtuigd ben dat het gaat gebeuren. Gevolg is dat ik in al die nachten dingen in mijn hoofd zo enorm opblaas, dat ik al in zweten uitbreek bij de gedachte alleen. En als het zover is, valt het altijd mee. Altijd. En toch doe ik het mezelf keer op keer aan.

Het gekke is dat ik, als het om andermans problemen gaat, ontzettend rationeel ben. De nuchterheid zelve. En ik geloof mezelf dan ook echt. “Lieverd, zijn batterij is vast leeg”, “dat meisje zal wel een nichtje zijn”, “ze wordt heus niet boos”. Waarom verlies ik die ratio dan compleet als het mezelf betreft?

In de situatie met ‘T’, zijn vriendin en één van zijn beste vrienden kon ik mezelf soms helemaal gek maken. In de maanden dat het speelde ben ik er in mijn hoofd heilig van overtuigd geraakt dat als mijn ‘oude scharrel’ erachter zou komen dat ik bed heb gedeeld met zijn vriend, hij me nooit meer zou willen zien. In mijn hoofd vond hij me al een slecht mens, een slet en vooral gewoon heel stom. Toen hij er dan ook naar vroeg van de week zat mijn hart in mijn keel. Dat hij vooral heel hard moest lachen toen hij het hoorde was dan ook de laatste reactie die ik had verwacht.

Maar het verbaast me wel, want zelf had ik namelijk nooit zo gereageerd. Deels misschien omdat dat nou eenmaal het verschil is tussen mannen en vrouwen. Als één van mijn vriendinnen hem bijvoorbeeld het bed in zou hebben gekregen zou ik dat allesbehalve grappig vinden. Dit zou misschien minder snel gebeuren omdat wij vrouwen alles tot in zulk detail met elkaar bespreken dat mijn vriendinnen al met andere ogen naar de mannen in mijn leven kijken.
Maar daarnaast omdat ik (vrees ik) gewoon een beetje hypocriet ben op dit gebied. Het fascineert me dat ik in zijn ogen na zo’n actie niet ben veranderd. Hij ziet me nog steeds als hetzelfde meisje en denkt niet minder van me. Dat bewonder ik. Ik weet dat ik (te) snel mijn oordeel over mensen klaar heb en dat ik gebeurtenissen vaak niet zo nuchter kan bekijken.

Hij ziet wat er tussen mij en T heeft gespeeld compleet los van wat ik met hem heb. En terecht natuurlijk, want het heeft niets met elkaar te maken. Toch zou ik dat in zijn schoenen moeilijk vinden. Het zet me aan het denken. Zijn wij vrouwen gewoon zo emotioneel en over- analyserend dat wij onbewust alle gebeurtenissen in ons leven met elkaar verbinden? Of ben ik gewoon small-minded en vind ik het lastig om mijn eigen situaties net zo nuchter te bekijken als die van anderen?

In ieder geval heb ik me dus weer eens maanden druk gemaakt om niets. Zo zonde van mijn tijd. Hoop dat ik er iets van heb geleerd....

(Met special thanks aan de hoofdpersoon)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten