Afgelopen week had ik weer één van mijn zeldzame etentjes met mijn potentieeltje. De enige man in mijn leven met wie ik mezelf een relatie zie hebben en met wie er in het jaar dat we elkaar kennen nog niets is gebeurd op seksueel vlak. Wel hangen we uren aan de telefoon en praten we heel open over onze gevoelens voor elkaar. Een fenomeen wat voor mij compleet nieuw is. Ik ben nogal een open boek als het op mannen aankomt. Flirten zit nou eenmaal in mijn natuur. Dat het zolang duurt voordat we ook daadwerkelijk de tweede stap zetten maakt het alleen maar specialer in dit geval.
In dat opzicht is deze potentieel dus ook niet een spetterende factor in mijn columns. Maar de gespreksonderwerpen die met hem voorbij komen weer wel. Zo heb ik hem opgebiecht dat ik soms bang ben dat ik mijzelf het openlijk flirten zo heb aangeleerd, dat ik er nooit meer vanaf kom. Ook niet als ik in een serieuze relatie zit. Het openlijk flirten leidt bij mij nou eenmaal vaak tot dingen die je niet moet doen als je in een relatie zit. Hij overtuigde mij ervan dat ik “dus nog nooit een goede relatie heb gehad”. Natuurlijk ging ik hier keihard tegenin, omdat ik zielsveel van mijn exen heb gehouden. Maar als ik eerlijk ben heeft meneer hier natuurlijk wel een punt. Het zijn niet voor niets exen.
Toch merk ik dat het bij mij een soort automatisme is geworden. Ik vind het moeilijk om iemands geflirt niet te beantwoorden (begrijp me goed, het betreft hier alleen mensen die ik leuk vind…). Zo kreeg ik het weekend een sms van een lesbienne die ik een aantal weken geleden heb ontmoet, dat ze steeds aan me moet denken. Ik voel me in dit geval nou eenmaal gevleid en kan het niet helpen enigszins flirterig te antwoorden. Niet dat het nou mijn intentie is om ook daadwerkelijk daden bij mijn woorden te voegen.
De afgelopen weken is ook ‘T’ (alweer) van gedachten veranderd. Meerdere malen ben ik weer uitgenodigd in zijn bed. Ik heb het niet gedaan en ga het ook niet doen. We zijn er niet voor niets mee gestopt. Het is een slechte situatie. Maar toch kan ik zijn sms’jes niet met die toon beantwoorden. Zo moeilijk zou het niet moeten zijn om een simpele “hey, dat zouden we niet meer doen, je hebt een vriendin, ik wil dit soort dingen niet meer van je horen” te sturen. Toch houd ik de opties op de een of andere manier altijd open.
Ik heb al eerder over deze kwestie geschreven. Ik word dan ook moe van mezelf. De enige die er last van heeft uiteindelijk ben ik namelijk. Je kunt donder op zeggen dat ik door mijn eindeloze geflirt straks weer in een situatie kom waarin ik of a) niet meer terugkan, of b) heel wat uit te leggen heb. Ik hoop maar dat mijn potentieel gelijk krijgt en ik, als ik genoeg heb van mijn vrijgezelle fase, de trouwe, terughoudende vriendin zal zijn. Ik houd jullie op de hoogte…
maandag 31 augustus 2009
maandag 24 augustus 2009
Mijn bed nodigt je uit
Soms wordt je met jezelf geconfronteerd. De ene keer is het positief en ontdek je je sterke kanten. De andere keer ontdek je iets waar je minder blij mee bent.
Dat ik slecht alleen kan zijn wist ik al. Tuurlijk, ik kan best genieten van een beetje mij-tijd. Kopje thee, languit in bad, goed boek. Maar veel langer dan een uurtje of drie moet het bij mij niet duren. Ik ben een geboren en getogen stadsmeisje. Met zoveel mogelijk lawaai, lichten en mensen om me heen ben ik het gelukkigst. Waar de meeste mensen blij zijn als het bezoek weg is en er eindelijk rust in huis is, vraag ik ze om nog wat langer te blijven.
Nou heb ik van dit feit over het algemeen absoluut geen last. Ik heb vijf fantastische huisgenootjes en een druk sociaal leven. Eenzaam voel ik me zelden. Wel moet ik toegeven dat ik pas sinds ongeveer een maand echt kan genieten van het in mijn eigen, lege bed stappen. Ok, ik heb sinds mijn zeventiende eigenlijk altijd een wederhelft in mijn bed gehad, maar je zou denken dat ik er inmiddels (ben volgende maand een jaar vrijgezel) wel aan gewend ben. Al heb ik zelf mijn relatie beëindigd, en ben ik daar vanaf dag één blij mee geweest, het alleen slapen is het enige waar ik echt aan heb moeten wennen. In mijn eerste vrijgezelle maanden was ik stiekem niet echt vrijgezel (exclusieve, elkaar iedere dag ziende scharrel…ofzo…) en merkte ik dus weinig van mijn zwakte. Toen ik echt alleen was ging het me ineens ontzettend benauwen. Ik ben het afgelopen jaar dan ook heel regelmatig naast mijn huisgenootje gekropen die me zelfs een enkele keer op me hoofd heeft gekriebeld tot ik eindelijk in slaap viel.
Nou is het niet zo dat ik dan maar iedereen die bereid is in mijn bed wil hebben. Van een enkeling wist ik zelfs niet hoe snel ik hem mijn bed uit kon krijgen. Ik vind het dan ook een vreemde eigenschap van mezelf. Ze zeggen dat het drie weken duurt voordat een gewoonte uit je lichaam is verdwenen. In dat geval loop ik lichtelijk achter….
Gelukkig merk ik dat ik langzaamaan weer ga genieten van het feit dat ik mijn mooie, grote bed helemaal voor mezelf heb. Maar mocht je je geroepen voelen, kom er gerust een keertje bij liggen…
Dat ik slecht alleen kan zijn wist ik al. Tuurlijk, ik kan best genieten van een beetje mij-tijd. Kopje thee, languit in bad, goed boek. Maar veel langer dan een uurtje of drie moet het bij mij niet duren. Ik ben een geboren en getogen stadsmeisje. Met zoveel mogelijk lawaai, lichten en mensen om me heen ben ik het gelukkigst. Waar de meeste mensen blij zijn als het bezoek weg is en er eindelijk rust in huis is, vraag ik ze om nog wat langer te blijven.
Nou heb ik van dit feit over het algemeen absoluut geen last. Ik heb vijf fantastische huisgenootjes en een druk sociaal leven. Eenzaam voel ik me zelden. Wel moet ik toegeven dat ik pas sinds ongeveer een maand echt kan genieten van het in mijn eigen, lege bed stappen. Ok, ik heb sinds mijn zeventiende eigenlijk altijd een wederhelft in mijn bed gehad, maar je zou denken dat ik er inmiddels (ben volgende maand een jaar vrijgezel) wel aan gewend ben. Al heb ik zelf mijn relatie beëindigd, en ben ik daar vanaf dag één blij mee geweest, het alleen slapen is het enige waar ik echt aan heb moeten wennen. In mijn eerste vrijgezelle maanden was ik stiekem niet echt vrijgezel (exclusieve, elkaar iedere dag ziende scharrel…ofzo…) en merkte ik dus weinig van mijn zwakte. Toen ik echt alleen was ging het me ineens ontzettend benauwen. Ik ben het afgelopen jaar dan ook heel regelmatig naast mijn huisgenootje gekropen die me zelfs een enkele keer op me hoofd heeft gekriebeld tot ik eindelijk in slaap viel.
Nou is het niet zo dat ik dan maar iedereen die bereid is in mijn bed wil hebben. Van een enkeling wist ik zelfs niet hoe snel ik hem mijn bed uit kon krijgen. Ik vind het dan ook een vreemde eigenschap van mezelf. Ze zeggen dat het drie weken duurt voordat een gewoonte uit je lichaam is verdwenen. In dat geval loop ik lichtelijk achter….
Gelukkig merk ik dat ik langzaamaan weer ga genieten van het feit dat ik mijn mooie, grote bed helemaal voor mezelf heb. Maar mocht je je geroepen voelen, kom er gerust een keertje bij liggen…
Ode
Bij deze wil ik even een zoetsappige ode brengen aan mijn vriendinnen (ja, ook Lola heeft emoties).
Tijdens mijn vakantie met familie had ik tijd om te beseffen hoeveel ik om de vrouwen om me heen geef.
Tijdens mijn, veel te lang durende, laatste relatie heb ik mijn vriendschappen (en daarbij mijn eigen behoeftes) flink verwaarloosd. Sinds ik vrijgezel ben ben ik dan ook altijd de eerste die ergens mee naartoe gaat, en de laatste die vertrekt. Ik kan intens genieten van alleen al de aanwezigheid van deze dames.
In je school- en pubertijd maak en breek je een heleboel vriendschappen. Ik ben me gaan beseffen dat je op een bepaalde leeftijd een punt bereikt waarop je gaat inzien welke waarde bepaalde mensen voor je hebben. Je leert wat je aan mensen hebt en op wie je echt kunt bouwen. Je haalt uit al je vriendschappen iets anders en dat ik ok. Ik heb geleerd bepaalde mensen los te laten en in anderen extra te investeren.
Op dit moment heb ik een hechte club vrouwen om me heen waarmee ik vooral veel lol heb. Afgezien van het feit dat dat precies is waar ik op dit moment behoefte aan heb, weet ik ook dat het in mindere tijden goed zal zitten. Ik weet dat ik op ze kan bouwen, mijn ei bij ze kwijt kan, en vooral heel veel liefde en gezelschap bij ze kan vinden.
Omdat ik de leeftijd (en ervaring) heb om te weten dat deze vriendschappen nog jaren zullen duren, wil ik bij deze via een column in ze investeren.
Lieve N.R, M.V, S.E, S.D, S.t.H, D.D, M.O en T.K, ondanks het feit dat ik altijd fun en games ben, en jullie zelden mijn diepere emoties te zien krijgen, zijn deze er wel degelijk. Ik ben ontzettend blij met jullie, en ik zal er onvoorwaardelijk voor jullie zijn.
LIEFDE
Tijdens mijn vakantie met familie had ik tijd om te beseffen hoeveel ik om de vrouwen om me heen geef.
Tijdens mijn, veel te lang durende, laatste relatie heb ik mijn vriendschappen (en daarbij mijn eigen behoeftes) flink verwaarloosd. Sinds ik vrijgezel ben ben ik dan ook altijd de eerste die ergens mee naartoe gaat, en de laatste die vertrekt. Ik kan intens genieten van alleen al de aanwezigheid van deze dames.
In je school- en pubertijd maak en breek je een heleboel vriendschappen. Ik ben me gaan beseffen dat je op een bepaalde leeftijd een punt bereikt waarop je gaat inzien welke waarde bepaalde mensen voor je hebben. Je leert wat je aan mensen hebt en op wie je echt kunt bouwen. Je haalt uit al je vriendschappen iets anders en dat ik ok. Ik heb geleerd bepaalde mensen los te laten en in anderen extra te investeren.
Op dit moment heb ik een hechte club vrouwen om me heen waarmee ik vooral veel lol heb. Afgezien van het feit dat dat precies is waar ik op dit moment behoefte aan heb, weet ik ook dat het in mindere tijden goed zal zitten. Ik weet dat ik op ze kan bouwen, mijn ei bij ze kwijt kan, en vooral heel veel liefde en gezelschap bij ze kan vinden.
Omdat ik de leeftijd (en ervaring) heb om te weten dat deze vriendschappen nog jaren zullen duren, wil ik bij deze via een column in ze investeren.
Lieve N.R, M.V, S.E, S.D, S.t.H, D.D, M.O en T.K, ondanks het feit dat ik altijd fun en games ben, en jullie zelden mijn diepere emoties te zien krijgen, zijn deze er wel degelijk. Ik ben ontzettend blij met jullie, en ik zal er onvoorwaardelijk voor jullie zijn.
LIEFDE
dinsdag 11 augustus 2009
Beren op de weg
Mijn moeder heeft me eerder geconfronteerd met het feit dat ‘beren op de weg zien’ mijn grootste hobby is. Ik zie problemen voordat ze zich voordoen. Constant ben ik bezig met het ‘wat als’. Dodelijk vermoeiend.
Het ergste is dat ik het alleen maar voor mezelf erg moeilijk maak. Ik kan dagen, weken, maanden lang wakker liggen van iets waarvan ik overtuigd ben dat het gaat gebeuren. Gevolg is dat ik in al die nachten dingen in mijn hoofd zo enorm opblaas, dat ik al in zweten uitbreek bij de gedachte alleen. En als het zover is, valt het altijd mee. Altijd. En toch doe ik het mezelf keer op keer aan.
Het gekke is dat ik, als het om andermans problemen gaat, ontzettend rationeel ben. De nuchterheid zelve. En ik geloof mezelf dan ook echt. “Lieverd, zijn batterij is vast leeg”, “dat meisje zal wel een nichtje zijn”, “ze wordt heus niet boos”. Waarom verlies ik die ratio dan compleet als het mezelf betreft?
In de situatie met ‘T’, zijn vriendin en één van zijn beste vrienden kon ik mezelf soms helemaal gek maken. In de maanden dat het speelde ben ik er in mijn hoofd heilig van overtuigd geraakt dat als mijn ‘oude scharrel’ erachter zou komen dat ik bed heb gedeeld met zijn vriend, hij me nooit meer zou willen zien. In mijn hoofd vond hij me al een slecht mens, een slet en vooral gewoon heel stom. Toen hij er dan ook naar vroeg van de week zat mijn hart in mijn keel. Dat hij vooral heel hard moest lachen toen hij het hoorde was dan ook de laatste reactie die ik had verwacht.
Maar het verbaast me wel, want zelf had ik namelijk nooit zo gereageerd. Deels misschien omdat dat nou eenmaal het verschil is tussen mannen en vrouwen. Als één van mijn vriendinnen hem bijvoorbeeld het bed in zou hebben gekregen zou ik dat allesbehalve grappig vinden. Dit zou misschien minder snel gebeuren omdat wij vrouwen alles tot in zulk detail met elkaar bespreken dat mijn vriendinnen al met andere ogen naar de mannen in mijn leven kijken.
Maar daarnaast omdat ik (vrees ik) gewoon een beetje hypocriet ben op dit gebied. Het fascineert me dat ik in zijn ogen na zo’n actie niet ben veranderd. Hij ziet me nog steeds als hetzelfde meisje en denkt niet minder van me. Dat bewonder ik. Ik weet dat ik (te) snel mijn oordeel over mensen klaar heb en dat ik gebeurtenissen vaak niet zo nuchter kan bekijken.
Hij ziet wat er tussen mij en T heeft gespeeld compleet los van wat ik met hem heb. En terecht natuurlijk, want het heeft niets met elkaar te maken. Toch zou ik dat in zijn schoenen moeilijk vinden. Het zet me aan het denken. Zijn wij vrouwen gewoon zo emotioneel en over- analyserend dat wij onbewust alle gebeurtenissen in ons leven met elkaar verbinden? Of ben ik gewoon small-minded en vind ik het lastig om mijn eigen situaties net zo nuchter te bekijken als die van anderen?
In ieder geval heb ik me dus weer eens maanden druk gemaakt om niets. Zo zonde van mijn tijd. Hoop dat ik er iets van heb geleerd....
(Met special thanks aan de hoofdpersoon)
Het ergste is dat ik het alleen maar voor mezelf erg moeilijk maak. Ik kan dagen, weken, maanden lang wakker liggen van iets waarvan ik overtuigd ben dat het gaat gebeuren. Gevolg is dat ik in al die nachten dingen in mijn hoofd zo enorm opblaas, dat ik al in zweten uitbreek bij de gedachte alleen. En als het zover is, valt het altijd mee. Altijd. En toch doe ik het mezelf keer op keer aan.
Het gekke is dat ik, als het om andermans problemen gaat, ontzettend rationeel ben. De nuchterheid zelve. En ik geloof mezelf dan ook echt. “Lieverd, zijn batterij is vast leeg”, “dat meisje zal wel een nichtje zijn”, “ze wordt heus niet boos”. Waarom verlies ik die ratio dan compleet als het mezelf betreft?
In de situatie met ‘T’, zijn vriendin en één van zijn beste vrienden kon ik mezelf soms helemaal gek maken. In de maanden dat het speelde ben ik er in mijn hoofd heilig van overtuigd geraakt dat als mijn ‘oude scharrel’ erachter zou komen dat ik bed heb gedeeld met zijn vriend, hij me nooit meer zou willen zien. In mijn hoofd vond hij me al een slecht mens, een slet en vooral gewoon heel stom. Toen hij er dan ook naar vroeg van de week zat mijn hart in mijn keel. Dat hij vooral heel hard moest lachen toen hij het hoorde was dan ook de laatste reactie die ik had verwacht.
Maar het verbaast me wel, want zelf had ik namelijk nooit zo gereageerd. Deels misschien omdat dat nou eenmaal het verschil is tussen mannen en vrouwen. Als één van mijn vriendinnen hem bijvoorbeeld het bed in zou hebben gekregen zou ik dat allesbehalve grappig vinden. Dit zou misschien minder snel gebeuren omdat wij vrouwen alles tot in zulk detail met elkaar bespreken dat mijn vriendinnen al met andere ogen naar de mannen in mijn leven kijken.
Maar daarnaast omdat ik (vrees ik) gewoon een beetje hypocriet ben op dit gebied. Het fascineert me dat ik in zijn ogen na zo’n actie niet ben veranderd. Hij ziet me nog steeds als hetzelfde meisje en denkt niet minder van me. Dat bewonder ik. Ik weet dat ik (te) snel mijn oordeel over mensen klaar heb en dat ik gebeurtenissen vaak niet zo nuchter kan bekijken.
Hij ziet wat er tussen mij en T heeft gespeeld compleet los van wat ik met hem heb. En terecht natuurlijk, want het heeft niets met elkaar te maken. Toch zou ik dat in zijn schoenen moeilijk vinden. Het zet me aan het denken. Zijn wij vrouwen gewoon zo emotioneel en over- analyserend dat wij onbewust alle gebeurtenissen in ons leven met elkaar verbinden? Of ben ik gewoon small-minded en vind ik het lastig om mijn eigen situaties net zo nuchter te bekijken als die van anderen?
In ieder geval heb ik me dus weer eens maanden druk gemaakt om niets. Zo zonde van mijn tijd. Hoop dat ik er iets van heb geleerd....
(Met special thanks aan de hoofdpersoon)
zondag 9 augustus 2009
Drama
Dat ik op bezette mannen val en zij op mij wist ik inmiddels wel. Van de meesten dan….
Vandaag werd ik namelijk ineens gebeld door een meisje dat ik ooit hebt ontmoet op een verjaardag. (nicht van een vriendin van een collega. Ofzo) “Ik ben de vriendin van A”. Slik… A en ik hebben een lange geschiedenis. We waren ooit collega’s. Scharrelden met elkaar. Ik had een relatie, hij is eersteklas playboy, dus serieus ging het nooit worden. Maar wel verdomde sexy. A is één van die mannen van wie je meteen weet dat hij trouble is, maar van wie het je niets kan schelen omdat hij zo mooi is dat je toch wel alle controle over jezelf verliest. Een tijdje beleefden wij de meest ondeugende momenten op het werk. Het was stiekem, het was leuk.
Inmiddels is het ongeveer driekwart jaar geleden dat ik met A heb afgesproken. Toch hebben we altijd contact met elkaar gehouden. Collega’s zijn we allang niet meer, maar de sporadische sms’jes bleven verstuurd worden. Af en toe belde hij me. Om de een of andere reden ben ik nooit op zijn voorstellen ingegaan (geloof me, hij belde niet om te kletsen). Waarom ik niet ben bezweken weet ik eigenlijk niet. Misschien voelde het gevaarlijk om als vrijgezel ineens regelmatig met hem af te spreken. A is namelijk het type jongen waar je geen gevoelens voor wilt krijgen.
Toen hij me een tijdje geleden ineens uit het niets weer belde vertelde ik dit vrolijk aan collega/vriendin M. Ik vertelde haar onze geschiedenis en het contact wat we al die tijd hebben. Enigszins verbaasd reageerde M met het nieuws dat haar nichtje al een jaar een relatie heeft met A…
Nou zijn zowel A als zijn vriendin Turks en in het bezit van flink temperament. En voor ik het wist had ik dus deze temperamentvolle vriendin aan de telefoon. Nou zou A toch moeten weten dat ik monogamie niet als vereiste zie, en dat er niets tussen ons was veranderd als hij eerlijk had verteld van zijn vriendin. Behalve het feit dat ik dan wijselijk mijn mond had gehouden. En nu was het te laat. Ik kon niet meer terug, ik kon hem niet beschermen, en wilde ook eerlijk zijn tegen dit arme meisje.
Natuurlijk ontkent A glashard tegen zijn meisje dat hij contact met mij zoekt en vraagt zij om data en bewaarde sms’jes in mijn telefoon. En hier heb ik dus helemaal geen zin in. In de meeste van mijn situaties zou je kunnen zeggen, Lola, dit krijg je als je met bezette mannen rotzooit, eigen schuld. Maar nu wist ik van niets. Zucht. Ik zit met een boze vriendin die van alles van me wil, en een leuk los contact die zich nu waarschijnlijk flink genaaid voelt door me.
Naast het feit dat ik dus geen zin heb om me in relaties te mengen en het liefst wil zeggen, “deal with it, your problem, not mine”, heb ik maar weer geleerd dat je niet zomaar alles tegen iedereen kunt zeggen. Voorzichtig mensen, it’s a small world after all….
Vandaag werd ik namelijk ineens gebeld door een meisje dat ik ooit hebt ontmoet op een verjaardag. (nicht van een vriendin van een collega. Ofzo) “Ik ben de vriendin van A”. Slik… A en ik hebben een lange geschiedenis. We waren ooit collega’s. Scharrelden met elkaar. Ik had een relatie, hij is eersteklas playboy, dus serieus ging het nooit worden. Maar wel verdomde sexy. A is één van die mannen van wie je meteen weet dat hij trouble is, maar van wie het je niets kan schelen omdat hij zo mooi is dat je toch wel alle controle over jezelf verliest. Een tijdje beleefden wij de meest ondeugende momenten op het werk. Het was stiekem, het was leuk.
Inmiddels is het ongeveer driekwart jaar geleden dat ik met A heb afgesproken. Toch hebben we altijd contact met elkaar gehouden. Collega’s zijn we allang niet meer, maar de sporadische sms’jes bleven verstuurd worden. Af en toe belde hij me. Om de een of andere reden ben ik nooit op zijn voorstellen ingegaan (geloof me, hij belde niet om te kletsen). Waarom ik niet ben bezweken weet ik eigenlijk niet. Misschien voelde het gevaarlijk om als vrijgezel ineens regelmatig met hem af te spreken. A is namelijk het type jongen waar je geen gevoelens voor wilt krijgen.
Toen hij me een tijdje geleden ineens uit het niets weer belde vertelde ik dit vrolijk aan collega/vriendin M. Ik vertelde haar onze geschiedenis en het contact wat we al die tijd hebben. Enigszins verbaasd reageerde M met het nieuws dat haar nichtje al een jaar een relatie heeft met A…
Nou zijn zowel A als zijn vriendin Turks en in het bezit van flink temperament. En voor ik het wist had ik dus deze temperamentvolle vriendin aan de telefoon. Nou zou A toch moeten weten dat ik monogamie niet als vereiste zie, en dat er niets tussen ons was veranderd als hij eerlijk had verteld van zijn vriendin. Behalve het feit dat ik dan wijselijk mijn mond had gehouden. En nu was het te laat. Ik kon niet meer terug, ik kon hem niet beschermen, en wilde ook eerlijk zijn tegen dit arme meisje.
Natuurlijk ontkent A glashard tegen zijn meisje dat hij contact met mij zoekt en vraagt zij om data en bewaarde sms’jes in mijn telefoon. En hier heb ik dus helemaal geen zin in. In de meeste van mijn situaties zou je kunnen zeggen, Lola, dit krijg je als je met bezette mannen rotzooit, eigen schuld. Maar nu wist ik van niets. Zucht. Ik zit met een boze vriendin die van alles van me wil, en een leuk los contact die zich nu waarschijnlijk flink genaaid voelt door me.
Naast het feit dat ik dus geen zin heb om me in relaties te mengen en het liefst wil zeggen, “deal with it, your problem, not mine”, heb ik maar weer geleerd dat je niet zomaar alles tegen iedereen kunt zeggen. Voorzichtig mensen, it’s a small world after all….
Abonneren op:
Posts (Atom)
