Unexpected

Dat mijn leven soms raar loopt weet ik. Dat er altijd dingen op mijn pad komen op de meest onverwachte momenten ook.
Dat ik mijn celebrity lover iets leuker vind dan de bedoeling is zag ik niet aankomen. Geef de koude winterdagen de schuld, maar Lola begint soft te worden. Nu ben ik allang bekend met het fenomeen ‘we hebben maar zo kort dus we maken er het meeste van’. Ik weet van te voren dat je dingen met die instelling tien keer zo intens maakt. Elkaar iedere dag spreken en hele nachten en dagen samen in bed doorbrengen is niet bevorderlijk voor de vrije single status. Ik weet het.

De afgelopen weken maak ik me dan ook een beetje zorgen om mezelf. Met de eenzame kerstavonden wees ik zelfs een aantrekkelijk aanbod van mijn favoriete sportschoolman af. Maanden wacht ik al op een date met deze mooie man, maar wanneer het moment daar was voelde het ineens verkeerd om twee nachten later met een ander in bed te liggen.

Vandaag heeft een oude bekende mij gelukkig (en geheel onverwacht) even afleiding bezorgd. Mijn lieve kleine man wie de aanzet heeft gegeven tot het schrijven van al deze columns had ineens tijd om af te spreken. (Ja, ik had hem zowaar daadwerkelijk nodig voor iets zakelijks). Nou heb ik genoeg zelfkennis om te weten dat ik 1) een enorm zwak voor deze kleine man heb, en 2) wij nog nooit ‘zakelijk’ met elkaar om zijn gegaan. Dus voor de zekerheid werden de benen vanmorgen geschoren. Niet dat ik iets ging doen….

Ik was nog geen vijf minuten binnen of meneer beschuldigde me alweer van die stoute ogen die ik blijkbaar opzet. Verzetten had op dat moment geen zin meer. En in alle eerlijkheid, de wil tot verzet was er evenmin. Nou is het fijne aan deze man (die ondanks zijn lengte een echte ‘soldier’ is. Wist je zelf allang toch?) dat er altijd een ongedwongen, fijne sfeer tussen ons hangt. Het is altijd leuk, prettig en gezellig. Dus via deze column bedank ik de kleine (en grote) mannen in deze wereld die geen drama met zich meebrengen. Ons een goed gevoel geven en gewoon heel leuk zijn.

Dus voor al mijn lezeressen die nog niet in het bezit zijn van een dramavrije, gezellige, ongedwongen man in hun adressenlijst; go get one!

Thanks shorty ;)

V.I.P. Lover deel 2

Voor ik verder vertel over M.B. moet ik even wat over mezelf vertellen. Ik houd van mannen, niet van jongens. Ik vind het ontzettend sexy als een man zelfverzekerd is en de touwtjes in handen neemt. Ik heb het stiekem ook een beetje nodig, anders loop ik over iemand heen. Zoals Destiny’s Child al zo mooi zong; “I need a soldier”.

Toen M.B. en ik half afgesproken hadden om op donderdagavond iets te gaan doen had ik me er stiekem op zitten verheugen. Hij belde me de dag zelf om te vertellen dat hij voor zijn werk ergens in een gat in het land moest zijn en hij dus niet zeker wist of hij het ging redden.
Kwart over twaalf besloot ik toch maar dat het inderdaad waarschijnlijk niet ging lukken. Net op het moment dat ik dacht, stik d’r maar in, was ik in bed gekropen. Op dat moment ging natuurlijk de telefoon. Meneer was net pas klaar en in de buurt van Lelystad, dus hij kon rond twee uur ’s nachts bij me zijn. Ik denk het dus niet. “Sorry jongen, ik lig in bed, volgende keer beter”. Deze mooie soldier was het blijkbaar niet eens met mijn beslissing. Een paar minuten nadat we opgehangen hadden belde hij me terug met de woorden: “Ik kom er nu aan, ik pik dit niet.” Nou lieve mensen, dan is Lola om.

Rond een uur of zes waren we uitgepraat (het bleek dat M.B. ook nog wat te melden had…) en gooide Lola haar massagetechnieken in de strijd. Jullie kennen me inmiddels goed genoeg om te raden waar dat toe leidde. Nou kan ik zeggen, ik was meer dan aangenaam verrast. De volgende dag om vier uur ’s middags is meneer pas vertrokken.

Het is me eigenlijk nog nooit eerder overkomen dat ik ineens twee dagen met iemand in bed doorbreng die ik niet ken. Het fascineert me dat iemand die ik helemaal niet zag staan, zo vastberaden was. Het klikte meer dan enorm zonder dat ik dat maar ook een seconde verwacht had. Soms moet je iemand gewoon een kans geven.

To be continued….(trust me!)

V.I.P. Lover

Het afgelopen weekend is me weer eens zo iets waanzinnigs overkomen. Zoiets waarvan mensen steeds vragen, “hoe krijg je het toch voor elkaar Lola?”, en waarvan ik het mezelf ook af begin te vragen. Deze keer zit ik zelfs al vier dagen aan deze column omdat ik simpelweg niet weet waar ik moet beginnen. Misschien moet het ook maar een serie worden..

Voor de hoofdpersoon in dit verhaal heb ik absoluut niets hoeven doen. Hij werd in mijn schoot geworpen. Nou noem ik hem even M.B. De letters konden niet minder met zijn eigen naam te maken hebben, maar we hebben het hier over een echte bekende Nederlander. Jawel, iemand die bekend is van tv en die je maar op google in hoeft te typen en je hebt leesmateriaal voor een week. Helaas voor jullie vind je met M.B. vrees ik vrij weinig. Zelfs Lola moet af en toe discreet zijn.

Het begon allemaal vorige week zondag. Ik had net gesport en zag er dus niet uit. Rood bezweet hoofd, mascara op mijn kin en grote joggingbroek. Meneer celebrity komt binnen lopen. Op dat moment kon ik alleen maar denken, nee he…nu even niet. Ik was moe, zag er niet uit en was chagrijnig. Totaal geen zin in zo’n arrogante meneer die even tof komt lopen doen. Totale negeerbehandeling van mijn kant dus. Tsja, dat werkt blijkbaar, want dat is onze BN’er niet gewend natuurlijk.

Terwijl hij zijn ding aan het doen was kon hij het niet laten mij steeds in het gesprek te betrekken en een vragenvuur op me af te steken. “Hoe oud ben je? Hoe lang kom je hier al? Wat doe je? Etc”. Op een gegeven moment vroeg ik me toch even af of hij nou met me aan het flirten was. Nee, lijkt me sterk. Tot er ineens een recht voor zijn rape “Heb je een vriend?Nee?Waarom niet?” uitkwam. Ok, duidelijk flirten. Zelfs op dit punt dacht ik nog, jongen, ik ben niet in de mood. Laat me met rust.

Op het einde van de avond wilde ik vetrekken en zei nonchalant “ik spreek je vast nog wel, doei”. M.B. kwam me achterna om zijn nummer te geven. Echt, hoe krijg ik het voor elkaar.. “Sms me vanavond”. Ok, zo gezegd zo gedaan. Goed, een aantal dagen intensief sms-contact en een aantal telefoon gesprekken later stond dan eindelijk de date. Donderdagavond.
Nou moet ik aan de date zelf een hele nieuwe column wijden. Ik geef vast een tipje van de sluier; hij duurde tot vier uur de volgende dag…

Highly Offensive

Kijk, dat je je als man een keer gruwelijk vergist hebt in iemand is lullig. Ik snap het, het voelt rot als je met een mooie vrouw in bed belandt en de mooie vrouw blijkt een man te zijn. Dat je daar een trauma aan over houdt begrijp ik ook. Dat je mij daarmee lastig moet vallen begrijp ik dan weer niet..

Bovenstaande is de enige denkbare reden voor wat mij is overkomen. Samen met een vriendin bevond ik mij in een wereldstad. Nieuwe outfit (lees: kort, kort strak jurkje met belachelijk hoge hakken) en op naar een club. Met een cocktail in mijn hand voelde ik mij helemaal des Lola’s; fabulous. Tot een zekere Braziliaan met de naam Sergio na veel te lange staarsessies (van zijn kant) eindelijk op me afstapte. “You are beautiful, can I buy you a drink, I love your dress, bla bla bla”. Tot hier niet zoveel nieuws.

Ik quote deze Sergio even verder voor jullie leesvermaak. “I have to ask you something really personal, but promise you won’t get offended”. Kijk, het is 2009, ik heb voldoende levenservaring om niet snel meer ergens van op te kijken. Ik verwachtte op dit punt misschien een “would you have sex with me?, Have you ever had a brazillian wax? Are your boobs real?” Dit alles zou ik kunnen hebben. Maar de vraag die volgde had Lola toch even sprakeloos. Klaar? Komt’ie

“Are you a man?”

Nou noemen ze me niet voor niets ‘Lola LongLegs’. Lange benen = Lange vrouw. Maar ik vertel je, als je daar staat met je decolleté tot je navel, je Applebottom jurkje wat je Applebottom flink naar buiten brengt en je stiletto’s, dan voel je je toch flink lullig.

Toen de man in kwestie dit doorhad volgde de vloedgolf met liefdesverklaringen. Hoe mooi ik wel niet was en hoe sexy en of ik dan (als ik geen man was) met hem mee naar huis wilde.

Ik hoef jullie denk ik niet te vertellen hoe de avond voor Sergio eindigde. Maar aan mijn mannelijke lezers: Please never make his mistake….

Monogamie deel 2

Dat ik sceptisch ben als het op monogamie aankomt wisten we al. De reden daarvoor is voornamelijk mijn eigen ervaring ermee. Ikzelf, maar vooral de mannen in mijn leven. Mijn vriendinnen delen niet perse mijn standpunt, en er zijn er dan ook zeker genoeg die wel in een monogame relatie zitten.

Mijn zus bijvoorbeeld, is al tien jaar met dezelfde man, en ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat geen van beide ooit buiten de deur heeft gesnoept. Wel een unieke situatie moet ik zeggen.
Vorige week meldde een vriendin van me dat ze was vreemdgegaan en dat ze dat ok vindt en er zelfs voor “open gaat staan”. Deze vriendin, ‘M’, zit in een liefdevolle relatie. Overtuigd dat ze haar leven met deze man wil delen en zelfs bezig een kindje te krijgen. Seksueel gezien echter, bevredigt deze lieve man haar simpelweg niet. Na jaren erover gepraat te hebben en zonder verbetering, heeft M besloten dat ze het dus buiten de deur gaat zoeken. Het doet niets af aan de liefde voor haar man.

Mijn andere vriendin, toevallig ook ‘M’, gelooft zeker in monogamie. Op seksueel gebied nogal een pittig wijf. Gelukkig voldoet haar vriend wel aan haar fantasieën. Er is één man echter waar ze helemaal wild van wordt. Alleen al door naar hem te kijken glibbert ze van haar stoel. Toen we gingen stappen en deze knappe man er ook was kwam M al tot het besluit dat “een keertje zoenen wel zou kunnen. Gewoon, voor de spanning”. Seks zou haar te ver gaan. Zegt ze….

Toen ik van de week op een feestje aan de praat raakte met een relatiecoach legde ik haar mijn zorgen uit. “Ik ben bang dat ik niet monogaam kan zijn. Maar ik denk dat het gewoon komt omdat ik de juiste nog niet ben tegengekomen. Wat denkt u?” “Nee”, kreeg ik simpelweg te horen. “Dat je vreemdgaat heeft absoluut niets met de mannen in kwestie te maken. Dat is jouw probleem met jezelf”. Probleem? “Ja. Angst om je honderd procent te geven, angst om je te binden, angst om gekwetst te worden”. Goed, dat ik me nog niet wil binden is duidelijk, maar als ik echt verliefd wordt dan wil ik toch vanzelf helemaal voor iemand gaan? “Nee, het feit dat jij denkt dat je ervaring wil opdoen en lekker vrij wil zijn heeft puur met je eigen issues te maken. Ga daar eerst maar eens aan werken.”

Ok, duidelijk. Lola heeft issues. Of ik het helemaal met deze dame eens ben weet ik niet. Maar we zullen het zien. Zodra ik smoorverliefd wordt op iemand houd ik jullie op de hoogte…

goedkope seks

Ik heb een enorme blauwe plek achter op mijn hoofd… Op zich niet een heel spannend feit. De manier waarop ik eraan ben gekomen is interessanter.

Dit weekend heb ik voor het eerst in mijn leven seks gehad in een auto. Pooltafels, bubbelbaden, dakterrassen, strandstoelen, ik had ze allemaal al op mijn lijstje staan. De auto ontbrak echter nog. Nou is het niet zo dat ik dat perse een keer wilde meemaken en dus maar de eerste de beste belangstellende mee de auto in heb gesleurd. Ik kwam iemand tegen met wie ik eerder het bed heb gedeeld en het was weer als vanouds gezellig. Toen ik thuis was kreeg ik een sms met de tekst “als je nog even wakker blijft kom ik langs”. Nou wil deze persoon nooit bij mij thuis komen vanwege een van mijn huisgenoten. Lang verhaal (nee, ik doe het niet met een ex van m’n huisgenoot!) dus wachtte hij voor de deur in zijn auto.

Zijn huis was al helemaal geen optie omdat hij bij zijn ouders woont en dus namen we bloedserieus alle plekjes door die we kennen waar het donker is. En daar gingen we, naar een industrieterrein een kwartiertje van mijn huis vandaan. Nou zijn er om zes uur ’s ochtends al mensen aan het werk op dat soort plekken en dus moesten we opletten. Zoiets maakt het wel extra spannend moet ik toegeven.

Al was de seks fantastisch en gepassioneerd, toch kan ik het niet helpen dat het enigszins goedkoop voelt. Ik bedoel, een industrieterrein? Ik vraag me af hoeveel werkende mannen op de boten en de brug naast ons hebben kunnen meegenieten. Eerlijk gezegd kan het me niet heel veel schelen. In dit geval was goedkoop namelijk verdomd sexy!

18 is de nieuwe 25

Ik ga even klinken als een oud wijf….Al een tijdje verbaas ik me over de ‘jongeren’ van nu. Niet alleen de meisjes van 15 die me schaamtevol vertellen dat ze nog NOOIT iemand gepijpt hebben en hoe voor schut dat is (HELP). Nee, ik heb het vooral over de jonge mannen die ons landje sieren. Nou zit ik natuurlijk volop in de urban dans wereld en zijn ze daar misschien een tikkeltje stoerder dan op het VWO, maar dan nog. Ik kan me herinneren dat de jongens toen ik 16 was echt niet met hun stoere sneakers, blackberry’s en rugzakjes nog op, salto’s stonden te maken op het schoolplein. Complete (veel te gladde) D’angelo songteksten worden er geplaybackt in de clubs terwijl deze mannen (ik weet het, jongens, maar zo zien ze er niet uit!) de dansvloer onveilig maken en alle vrouwen verlegen krijgen. Iedere dag verbaas ik me over de ROC dansstudenten die schaamteloos hun nieuwe sexy dansjes laten zien voor het raam van de juf. En ik geef meteen toe, ik vergeet op dat moment dat ze 19 zijn. Ze zien er niet alleen goed uit, ze weten het ook nog. Ze weten precies hoe de kunsten van het flirten in elkaar steken en van ook maar enige onzekerheid is geen spoortje te vinden.

Een tijdje geleden was ik op de 18e verjaardag van mijn neefje. Een vriendje van hem ving mijn blackberry pin code op en in no-time ontving ik de meest volwassen, sexy berichten. (in rijm nota bene).

Het gekke is dat ze ook echt ouder lijken. Of dat nou alleen komt door de attitude weet ik niet, maar ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik denk, “is 18 nou echt zo jong?”. Ik roep dan ook steevast dat 18 de nieuwe 25 is. En in dat geval….

(Deze regel maakt het ook wat minder erg dat ik er achterkwam dat één van mijn sportschoolmannen op dat moment 19 bleek te zijn…..)

To flirt or not to flirt

Afgelopen week had ik weer één van mijn zeldzame etentjes met mijn potentieeltje. De enige man in mijn leven met wie ik mezelf een relatie zie hebben en met wie er in het jaar dat we elkaar kennen nog niets is gebeurd op seksueel vlak. Wel hangen we uren aan de telefoon en praten we heel open over onze gevoelens voor elkaar. Een fenomeen wat voor mij compleet nieuw is. Ik ben nogal een open boek als het op mannen aankomt. Flirten zit nou eenmaal in mijn natuur. Dat het zolang duurt voordat we ook daadwerkelijk de tweede stap zetten maakt het alleen maar specialer in dit geval.

In dat opzicht is deze potentieel dus ook niet een spetterende factor in mijn columns. Maar de gespreksonderwerpen die met hem voorbij komen weer wel. Zo heb ik hem opgebiecht dat ik soms bang ben dat ik mijzelf het openlijk flirten zo heb aangeleerd, dat ik er nooit meer vanaf kom. Ook niet als ik in een serieuze relatie zit. Het openlijk flirten leidt bij mij nou eenmaal vaak tot dingen die je niet moet doen als je in een relatie zit. Hij overtuigde mij ervan dat ik “dus nog nooit een goede relatie heb gehad”. Natuurlijk ging ik hier keihard tegenin, omdat ik zielsveel van mijn exen heb gehouden. Maar als ik eerlijk ben heeft meneer hier natuurlijk wel een punt. Het zijn niet voor niets exen.

Toch merk ik dat het bij mij een soort automatisme is geworden. Ik vind het moeilijk om iemands geflirt niet te beantwoorden (begrijp me goed, het betreft hier alleen mensen die ik leuk vind…). Zo kreeg ik het weekend een sms van een lesbienne die ik een aantal weken geleden heb ontmoet, dat ze steeds aan me moet denken. Ik voel me in dit geval nou eenmaal gevleid en kan het niet helpen enigszins flirterig te antwoorden. Niet dat het nou mijn intentie is om ook daadwerkelijk daden bij mijn woorden te voegen.

De afgelopen weken is ook ‘T’ (alweer) van gedachten veranderd. Meerdere malen ben ik weer uitgenodigd in zijn bed. Ik heb het niet gedaan en ga het ook niet doen. We zijn er niet voor niets mee gestopt. Het is een slechte situatie. Maar toch kan ik zijn sms’jes niet met die toon beantwoorden. Zo moeilijk zou het niet moeten zijn om een simpele “hey, dat zouden we niet meer doen, je hebt een vriendin, ik wil dit soort dingen niet meer van je horen” te sturen. Toch houd ik de opties op de een of andere manier altijd open.

Ik heb al eerder over deze kwestie geschreven. Ik word dan ook moe van mezelf. De enige die er last van heeft uiteindelijk ben ik namelijk. Je kunt donder op zeggen dat ik door mijn eindeloze geflirt straks weer in een situatie kom waarin ik of a) niet meer terugkan, of b) heel wat uit te leggen heb. Ik hoop maar dat mijn potentieel gelijk krijgt en ik, als ik genoeg heb van mijn vrijgezelle fase, de trouwe, terughoudende vriendin zal zijn. Ik houd jullie op de hoogte…

Mijn bed nodigt je uit

Soms wordt je met jezelf geconfronteerd. De ene keer is het positief en ontdek je je sterke kanten. De andere keer ontdek je iets waar je minder blij mee bent.
Dat ik slecht alleen kan zijn wist ik al. Tuurlijk, ik kan best genieten van een beetje mij-tijd. Kopje thee, languit in bad, goed boek. Maar veel langer dan een uurtje of drie moet het bij mij niet duren. Ik ben een geboren en getogen stadsmeisje. Met zoveel mogelijk lawaai, lichten en mensen om me heen ben ik het gelukkigst. Waar de meeste mensen blij zijn als het bezoek weg is en er eindelijk rust in huis is, vraag ik ze om nog wat langer te blijven.

Nou heb ik van dit feit over het algemeen absoluut geen last. Ik heb vijf fantastische huisgenootjes en een druk sociaal leven. Eenzaam voel ik me zelden. Wel moet ik toegeven dat ik pas sinds ongeveer een maand echt kan genieten van het in mijn eigen, lege bed stappen. Ok, ik heb sinds mijn zeventiende eigenlijk altijd een wederhelft in mijn bed gehad, maar je zou denken dat ik er inmiddels (ben volgende maand een jaar vrijgezel) wel aan gewend ben. Al heb ik zelf mijn relatie beëindigd, en ben ik daar vanaf dag één blij mee geweest, het alleen slapen is het enige waar ik echt aan heb moeten wennen. In mijn eerste vrijgezelle maanden was ik stiekem niet echt vrijgezel (exclusieve, elkaar iedere dag ziende scharrel…ofzo…) en merkte ik dus weinig van mijn zwakte. Toen ik echt alleen was ging het me ineens ontzettend benauwen. Ik ben het afgelopen jaar dan ook heel regelmatig naast mijn huisgenootje gekropen die me zelfs een enkele keer op me hoofd heeft gekriebeld tot ik eindelijk in slaap viel.

Nou is het niet zo dat ik dan maar iedereen die bereid is in mijn bed wil hebben. Van een enkeling wist ik zelfs niet hoe snel ik hem mijn bed uit kon krijgen. Ik vind het dan ook een vreemde eigenschap van mezelf. Ze zeggen dat het drie weken duurt voordat een gewoonte uit je lichaam is verdwenen. In dat geval loop ik lichtelijk achter….

Gelukkig merk ik dat ik langzaamaan weer ga genieten van het feit dat ik mijn mooie, grote bed helemaal voor mezelf heb. Maar mocht je je geroepen voelen, kom er gerust een keertje bij liggen…

Ode

Bij deze wil ik even een zoetsappige ode brengen aan mijn vriendinnen (ja, ook Lola heeft emoties).
Tijdens mijn vakantie met familie had ik tijd om te beseffen hoeveel ik om de vrouwen om me heen geef.

Tijdens mijn, veel te lang durende, laatste relatie heb ik mijn vriendschappen (en daarbij mijn eigen behoeftes) flink verwaarloosd. Sinds ik vrijgezel ben ben ik dan ook altijd de eerste die ergens mee naartoe gaat, en de laatste die vertrekt. Ik kan intens genieten van alleen al de aanwezigheid van deze dames.

In je school- en pubertijd maak en breek je een heleboel vriendschappen. Ik ben me gaan beseffen dat je op een bepaalde leeftijd een punt bereikt waarop je gaat inzien welke waarde bepaalde mensen voor je hebben. Je leert wat je aan mensen hebt en op wie je echt kunt bouwen. Je haalt uit al je vriendschappen iets anders en dat ik ok. Ik heb geleerd bepaalde mensen los te laten en in anderen extra te investeren.

Op dit moment heb ik een hechte club vrouwen om me heen waarmee ik vooral veel lol heb. Afgezien van het feit dat dat precies is waar ik op dit moment behoefte aan heb, weet ik ook dat het in mindere tijden goed zal zitten. Ik weet dat ik op ze kan bouwen, mijn ei bij ze kwijt kan, en vooral heel veel liefde en gezelschap bij ze kan vinden.

Omdat ik de leeftijd (en ervaring) heb om te weten dat deze vriendschappen nog jaren zullen duren, wil ik bij deze via een column in ze investeren.

Lieve N.R, M.V, S.E, S.D, S.t.H, D.D, M.O en T.K, ondanks het feit dat ik altijd fun en games ben, en jullie zelden mijn diepere emoties te zien krijgen, zijn deze er wel degelijk. Ik ben ontzettend blij met jullie, en ik zal er onvoorwaardelijk voor jullie zijn.

LIEFDE

Beren op de weg

Mijn moeder heeft me eerder geconfronteerd met het feit dat ‘beren op de weg zien’ mijn grootste hobby is. Ik zie problemen voordat ze zich voordoen. Constant ben ik bezig met het ‘wat als’. Dodelijk vermoeiend.
Het ergste is dat ik het alleen maar voor mezelf erg moeilijk maak. Ik kan dagen, weken, maanden lang wakker liggen van iets waarvan ik overtuigd ben dat het gaat gebeuren. Gevolg is dat ik in al die nachten dingen in mijn hoofd zo enorm opblaas, dat ik al in zweten uitbreek bij de gedachte alleen. En als het zover is, valt het altijd mee. Altijd. En toch doe ik het mezelf keer op keer aan.

Het gekke is dat ik, als het om andermans problemen gaat, ontzettend rationeel ben. De nuchterheid zelve. En ik geloof mezelf dan ook echt. “Lieverd, zijn batterij is vast leeg”, “dat meisje zal wel een nichtje zijn”, “ze wordt heus niet boos”. Waarom verlies ik die ratio dan compleet als het mezelf betreft?

In de situatie met ‘T’, zijn vriendin en één van zijn beste vrienden kon ik mezelf soms helemaal gek maken. In de maanden dat het speelde ben ik er in mijn hoofd heilig van overtuigd geraakt dat als mijn ‘oude scharrel’ erachter zou komen dat ik bed heb gedeeld met zijn vriend, hij me nooit meer zou willen zien. In mijn hoofd vond hij me al een slecht mens, een slet en vooral gewoon heel stom. Toen hij er dan ook naar vroeg van de week zat mijn hart in mijn keel. Dat hij vooral heel hard moest lachen toen hij het hoorde was dan ook de laatste reactie die ik had verwacht.

Maar het verbaast me wel, want zelf had ik namelijk nooit zo gereageerd. Deels misschien omdat dat nou eenmaal het verschil is tussen mannen en vrouwen. Als één van mijn vriendinnen hem bijvoorbeeld het bed in zou hebben gekregen zou ik dat allesbehalve grappig vinden. Dit zou misschien minder snel gebeuren omdat wij vrouwen alles tot in zulk detail met elkaar bespreken dat mijn vriendinnen al met andere ogen naar de mannen in mijn leven kijken.
Maar daarnaast omdat ik (vrees ik) gewoon een beetje hypocriet ben op dit gebied. Het fascineert me dat ik in zijn ogen na zo’n actie niet ben veranderd. Hij ziet me nog steeds als hetzelfde meisje en denkt niet minder van me. Dat bewonder ik. Ik weet dat ik (te) snel mijn oordeel over mensen klaar heb en dat ik gebeurtenissen vaak niet zo nuchter kan bekijken.

Hij ziet wat er tussen mij en T heeft gespeeld compleet los van wat ik met hem heb. En terecht natuurlijk, want het heeft niets met elkaar te maken. Toch zou ik dat in zijn schoenen moeilijk vinden. Het zet me aan het denken. Zijn wij vrouwen gewoon zo emotioneel en over- analyserend dat wij onbewust alle gebeurtenissen in ons leven met elkaar verbinden? Of ben ik gewoon small-minded en vind ik het lastig om mijn eigen situaties net zo nuchter te bekijken als die van anderen?

In ieder geval heb ik me dus weer eens maanden druk gemaakt om niets. Zo zonde van mijn tijd. Hoop dat ik er iets van heb geleerd....

(Met special thanks aan de hoofdpersoon)

Drama

Dat ik op bezette mannen val en zij op mij wist ik inmiddels wel. Van de meesten dan….
Vandaag werd ik namelijk ineens gebeld door een meisje dat ik ooit hebt ontmoet op een verjaardag. (nicht van een vriendin van een collega. Ofzo) “Ik ben de vriendin van A”. Slik… A en ik hebben een lange geschiedenis. We waren ooit collega’s. Scharrelden met elkaar. Ik had een relatie, hij is eersteklas playboy, dus serieus ging het nooit worden. Maar wel verdomde sexy. A is één van die mannen van wie je meteen weet dat hij trouble is, maar van wie het je niets kan schelen omdat hij zo mooi is dat je toch wel alle controle over jezelf verliest. Een tijdje beleefden wij de meest ondeugende momenten op het werk. Het was stiekem, het was leuk.

Inmiddels is het ongeveer driekwart jaar geleden dat ik met A heb afgesproken. Toch hebben we altijd contact met elkaar gehouden. Collega’s zijn we allang niet meer, maar de sporadische sms’jes bleven verstuurd worden. Af en toe belde hij me. Om de een of andere reden ben ik nooit op zijn voorstellen ingegaan (geloof me, hij belde niet om te kletsen). Waarom ik niet ben bezweken weet ik eigenlijk niet. Misschien voelde het gevaarlijk om als vrijgezel ineens regelmatig met hem af te spreken. A is namelijk het type jongen waar je geen gevoelens voor wilt krijgen.

Toen hij me een tijdje geleden ineens uit het niets weer belde vertelde ik dit vrolijk aan collega/vriendin M. Ik vertelde haar onze geschiedenis en het contact wat we al die tijd hebben. Enigszins verbaasd reageerde M met het nieuws dat haar nichtje al een jaar een relatie heeft met A…

Nou zijn zowel A als zijn vriendin Turks en in het bezit van flink temperament. En voor ik het wist had ik dus deze temperamentvolle vriendin aan de telefoon. Nou zou A toch moeten weten dat ik monogamie niet als vereiste zie, en dat er niets tussen ons was veranderd als hij eerlijk had verteld van zijn vriendin. Behalve het feit dat ik dan wijselijk mijn mond had gehouden. En nu was het te laat. Ik kon niet meer terug, ik kon hem niet beschermen, en wilde ook eerlijk zijn tegen dit arme meisje.

Natuurlijk ontkent A glashard tegen zijn meisje dat hij contact met mij zoekt en vraagt zij om data en bewaarde sms’jes in mijn telefoon. En hier heb ik dus helemaal geen zin in. In de meeste van mijn situaties zou je kunnen zeggen, Lola, dit krijg je als je met bezette mannen rotzooit, eigen schuld. Maar nu wist ik van niets. Zucht. Ik zit met een boze vriendin die van alles van me wil, en een leuk los contact die zich nu waarschijnlijk flink genaaid voelt door me.
Naast het feit dat ik dus geen zin heb om me in relaties te mengen en het liefst wil zeggen, “deal with it, your problem, not mine”, heb ik maar weer geleerd dat je niet zomaar alles tegen iedereen kunt zeggen. Voorzichtig mensen, it’s a small world after all….

Seksweekend?

Gisteren heb ik een vrouw ontmoet met een bijzondere kijk op mannen. 72 jaar, perfect gestyled. Schitterende grijze haren in een knot en precies de juiste make-up. Mooie outfit en klassiek (of course) Chanel tasje. “Lieverd”, zei ze, “er zijn zoveel heerlijke mannen op de wereld, maar of je er mee moet samenleven….”.

Zoveel heerlijke mannen, zeker waar. Niet mee samenleven…voorlopig niet, maar ooit toch wel. Deze dame vertelde dat ze ooit drie jaar getrouwd is geweest en daar twee prachtige kinderen aan over heeft gehouden. Maar dat ze er toch achter is gekomen dat mannen en vrouwen niet samen horen te leven.

“Ze zijn leuk om een avondje mee te eten of een seksweekend mee te organiseren”. U zei tennisweekend? “Nee, seksweekend. En daarna gaan we gewoon allebei naar ons eigen huis.”

Enigszins geschokt maar vol bewondering kijk ik deze dame aan. Ze heeft alles voor elkaar en is helemaal happy met zichzelf en haar vele heerlijke mannen. Ik vind het fantastisch dat een vrouw deze bewuste keuze heeft gemaakt, en het ook nog allemaal op haar manier voor elkaar krijgt op deze leeftijd. Want laten we eerlijk zijn, op je 72e liggen de mannen niet meer voor het oprapen. En om nou tijdens de BINGO avond voor te stellen om samen een seksweekend te organiseren….Volgens haar zijn dit soort korte en gepassioneerde relaties veel intiemer dan de langdurige waar je elkaars was doet en samen stofzuigt.

Ook al begrijp ik op dit moment maar al te goed wat deze dame bedoelt en geniet ik als geen ander van de vele mooie mannen op de wereld, toch hoop ik deze fase op mijn 72e wel achter me gelaten te hebben. Ik heb lang samen met een man geleefd en was er op een gegeven moment ook helemaal klaar mee. Ik geniet intens van avondjes met de meiden en avondjes met mezelf. Maar toch ben ik zelf enigszins gevoelig voor eenzaamheid. Nou is dat niet direct gekoppeld aan de liefde, ik heb gewoon het liefst zoveel mogelijk mensen om me heen. Maar ik denk dat dat op een bepaalde leeftijd toch lastiger wordt. Je hebt geen huisgenoten meer, je vrienden zijn niet meer on-call beschikbaar en je werkt niet meer. Ik moet er niet aan denken om dan iedere avond in een leeg huis thuis te komen. Als ik denk aan later (LATER) zie ik mezelf toch wel in een stabiele relatie. Toch hoop ik dat ik tegen die tijd ook de innerlijke rust en kracht heb die ik bij deze vrouw zie.

Als ik eenmaal weer klaar ben voor een vaste relatie zal ik in ieder geval de nummer 1 regel in mijn achterhoofd houden die mijn eigen oma me meegegeven heeft.
‘Zorg dat je een man vindt die net iets meer van jou houdt dan jij van hem’

Amen

Gossip & Dirt

Een paar dagen geleden heb ik uitgebreid gekletst met O.B.D. (hij weet zelf waarom hij zo heet, hehe). Toevallig een vriend van een aantal van mijn eerder besproken mannen, maar dat staat er helemaal los van.
Ons gesprek ging over onzekerheden. Ten eerste onbegrijpelijk dat deze man dat woord überhaupt in zijn mond neemt, want dit is iemand die werkelijk alles meeheeft. Zo zie je maar weer…

Het zette me aan het denken. Als het op mannen aankomt ben ik zelden onzeker. Ik heb er totaal geen problemen mee om op iemand af te stappen en meestal krijg ik ook wel wat ik wil.
Waar ik wel onzeker van wordt is als mensen achter mijn rug om over me praten. En dan vooral mensen waar ik om geef.
De afgelopen week zit dit nogal in mijn hoofd. Ik hoor dingen die iemand over me gezegd zou hebben die niet zo leuk zijn. De jongen in kwestie zou gek van me worden en me zat zijn. Nu ben ik nuchter genoeg om te beseffen dat het door vijf monden gaan en ieder er zijn eigen draai aangeeft. Het zal allemaal wel meevallen. Vooral omdat ik hem drie weken geleden letterlijk heb gezegd “als je niet meer wil dat ik contact opneem, just say so, even goede vrienden”. Nee daar wou hij niets van horen. Ik denk dat hij wel mans genoeg is om gewoon “ja” te antwoorden als hij dat wil. Maar misschien ook niet…

Nu probeert iedereen me van alles te vertellen. Hij zei dit, hij zei dat. En de grap is dat ik daar dus niet van wakker lig. Waar ik wel wakker van lig is dat mensen het blijkbaar belangrijk genoeg vinden erover te praten en mij van alles te vertellen. Iets wat voor mij helemaal niet zo’n big deal is wordt het op deze manier onvermijdelijk dus wel.
Nou is het nog erger in het geval dat mensen dingen zien en horen en er totaal hun eigen draai aangeven. Bij 'J’ zien mensen iets in zijn gezicht als ik de kamer binnenkom. Nu wordt het door iedereen om mij heen geïnterpreteerd als ergernis. “Zelfs J vindt Lola irritant”.

Kijk, en hier schaadt het mijn trots. Dat J zijn gezicht vertrekt is logisch. Maar het heeft heel andere redenen dan mensen denken. Alleen kan ik mezelf in deze niet verdedigen omdat ik zijn relatie wil beschermen.

Het is leuk om in een wereld te werken en wonen die klein is en waar iedereen elkaar kent, maar het heeft ook zijn nadelen. Mensen bemoeien zich met de beste bedoelingen overal mee. Als ik verliefd was op een van de mannen zou ik de ‘waarschuwingen’ maar al te veel op prijs stellen. Maar ik durf te zeggen dat ik redelijk wat mensenkennis heb en dat ik heus wel weet hoe het zit. En word ik door iemand aan de kant gezet dan is dat jammer maar lig ik er geen seconde wakker van. Dus nu moet ik proberen me niet mee te laten slepen in de gossip en van een mug geen olifant te laten maken.

Lieve mensen….I’M FINE!

Met special thanks to O.B.D. Omdat hij me inspiratie gaf en because he’s preeeeetty :)

Monogamie part two

Gisteravond heb ik nog eens flink de kans gehad na te denken over dit onderwerp (alweer…zucht). Hele avond in mijn eentje doorgebracht op de bank, dan wil het wel.

Vrijdagavond kwam ik ‘T’ weer tegen (met zijn prachtige vriendin natuurlijk). Op dezelfde avond sms’te één van de twee six-packs uit mijn trio ervaring “hey sexy, volgende week afspreken, ben single..”
Gisteren meldde één van de meest aantrekkelijke mannen die ik ooit gekend heb dat hij op weg is naar een relatie (zoals jullie hebben kunnen lezen). Een weekend vol materiaal om over na te denken dus.

Het stomme is dat dit alles erin resulteerde dat ik gisteravond ineens overvallen werd door een gevoel van eenzaamheid. Ik zie mezelf met geen van deze mannen in een relatie. Ik ben op geen van ze verliefd en ga dat ook niet worden. Toch leiden deze situaties er keer op keer toe dat ik aan het kortste eind trek. Als je rotzooit met bezette mannen weet je dat je nooit op de eerste plek zal komen, nooit eisen zal kunnen stellen en altijd uiteindelijk aan de kant gezet zal worden voor een andere vrouw (DE vrouw). Daar kies ik zelf voor. Toch is het vervelend dat het me nu toch even iets te vaak is overkomen. Ik ben een sterke vrouw, kan ermee dealen, maar er zijn van die avonden dat het even teveel wordt. Het is gewoon een feit dat mijn ego er niet gelukkig van wordt als de man in kwestie mij aan de kant zet omdat iemand anders ergens leuker is..

Eigenlijk hypocriet. Want ik wil ook niet dat ze verliefd op mij worden. Dus wat wil ik nou eigenlijk? Ik weet zelf het antwoord niet. Neem de leuke man wiens size didn’t matter. Hij doet niets verkeerd, vindt een meisje leuk, super voor hem. Jammer voor mij dat ik al maanden probeer een avondje alleen met hem geregeld te krijgen en dat hij me die ook steeds beloofd en toevallig net iemand ontmoet met wie hij wel aan de serieuze relatie wil beginnen. Ja mensen, daar baal ik flink van. Dat is nou eenmaal het risico van single zijn en losse contacten hebben. In mijn jarenlange relaties had ik iedere avond de garantie op goede seks en was ik altijd de leukste. Toen was ik ook niet tevreden. Ik houd van de spanning, het spel. Maar helaas kun je met spellen niet alleen winnen maar ook verliezen.

Ik ga even mijn ego’tje oppoetsen en dan beloof ik dat de volgende column weer vrolijk en een tikkeltje arrogant zal zijn, zoals jullie van me gewend zijn.

(In de reacties op dit verhaal is iedereen verplicht te vermelden hoe leuk ik ben)

Monogamie

Ik heb wel eens vaker over het onderwerp ‘vreemdgaan’ geschreven. Omdat het me is aangedaan, en omdat ik me er zelf ook schuldig aan heb gemaakt. Ik zie het om me heen gebeuren en het fenomeen fascineert me.
De laatste tijd echter zit ik er wel erg veel mee in mijn hoofd. Ik besefte me dat de laatste drie mannen waarmee ik het bed heb gedeeld in een relatie zitten….(twee daarvan meldden het doodleuk achteraf trouwens). Ik vraag me af of dat iets over mij zegt. Ik trek bezette mannen aan omdat ik me duidelijk (nog) niet wil binden? Ik vind bezette mannen simpelweg aantrekkelijker? Ik houd van een uitdaging en geniet van de kick als het me lukt? Ik weet het niet. Ik moet zeggen dat ik er niet bepaald van geniet, maar ik ben niet principieel tegen. Dat zou ook hypocriet zijn aangezien ik zelf ook wel eens de schuinsmarcheerder ben geweest.

Een vriend van me met wie ik het er laatst over had meldde me zijn theorie. “jij bent de vrouw die vrouwen haten en waarmee mannen willen vreemdgaan”. Hmm…een soort goed verpakt compliment…denk ik, maar niet altijd leuk.

Met één van deze drie mannen ging ik langer om en dan is het soms lastig. T hield zielsveel van zijn vriendin, dat wist iedereen. Dat hij ernaast ook veel van seks met mij hield wist alleen ik. Als je elkaar dan gezellig tegenkomt met stappen en meneer zet zijn pokerface op is het wel eens moeilijk. Maar ik heb het geluk dat ik op geen van die mannen verliefd was. Echt vallen voor iemand in een relatie lijkt me flink kut. Al heb ik dat, nu ik erover nadenk, ook wel eens meegemaakt. En het is me wel gelukt hem bij haar weg te krijgen….

Nou ben ik zelf natuurlijk ook schuldig in deze situaties. Al vind ik dat de man in kwestie volwassen genoeg moet zijn bepaalde keuzes te maken, en dat ik me niet hoef te mengen in zijn relatie, dat is zijn business. Toch kan ik het niet helpen onbewust een beetje het vertrouwen in monogame relaties te verliezen. Ik weet van mezelf dat ik moeite heb met monogamie. Maar ik gooi het altijd op het feit dat ik jong ben en me nog helemaal niet vast wil leggen. Als ik de ware tegenkom is het anders. (Al heb ik wel al twee keer gedacht dat ik hem had, en ging ik nog steeds de mist in…) Toch word ik steeds sceptischer. Als zoveel mannen al met mij vreemdgaan (zonder dat ik er erg veel voor hoef te doen), hoeveel meer eten er dan wel niet naast de deur..

Ik roep bij deze al mijn lezers op die nog nooit zijn vreemdgegaan om dat te melden. I know you’re out there! Alleen niet in mijn omgeving…

Freak....

Ok..ik weet dat vrouwen de reputatie hebben nogal snel clingy en veeleisend te worden. (Heb ik eerder over geschreven). Vrouwen worden volgens de regel sneller verliefd en willen sneller handje vast- kusjes in het openbaar- ouders ontmoeten. Nou heb ik geleerd dat er ook mannen zijn die zich schuldig maken aan dit, en nog veel erger.

Mijn lieve huisgenootje A.V. doet niet aan relaties en al helemaal niet aan verliefdheid. Bewuste keuze. Voor de meeste mannen dus een droomwijf. Ongeveer een half jaar geleden ontstond er wat heen en weer geflirt tussen A.V. en R. Hij werkt op de Hogeschool en leek een leuke jongen. Er werd gezoend en gelogeerd. A.V. heeft de vaste routine om haar veroveringen eerst mee in bad te nemen met een wijntje. Zo belandde ook R in ons fijne grote bad. Gesekst werd er echter niet. (bepaalde tijd van de maand). Dus een leuke nacht met gebadder, gezoen en hier en daar wat anders. Niet bepaald baanbrekend zou je denken.

R echter bleef A.V. maar vertellen dat hij nog nooit zo’n vrouw had ontmoet. Eentje die hem zomaar mee in bad nam (doen we al eeuwen hoor R) en hij was hoteldebotel. A.V. moest hier niets van weten en het bleef bij die ene nacht. Binnen no-time echter schilderde hij mijn lieve huisgenoot af als een actrice, hoer, vuile spelletjesspeler en hartenbreker. Agut…

We zijn een half jaar verder, A.V. heeft inmiddels een vaste scharrel en R ligt lang in het verleden. Een aantal weekenden geleden echter kwam zij R tegen in de stad. Een publiekelijke ruzie volgde. Ze had spelletjes gespeeld en was een actrice. Een half jaar later dus, zit R nog steeds met die badsessie in zijn hoofd. In mijn ogen al een tikje overdreven en naar het enge toe….

Maar nu wordt het pas echt vervelend. R doet aan graffiti en de volgende ochtend was onze complete voordeur (inclusief muren ernaast, grond ervoor, deurknop, ramen, brievenbus en deurknop) zilver. Zilver…..Nou moet dit blijkbaar een soort dreigement, ik haat je, vuil wijf, don’t mess with me voorstellen. Wij werden er geen van allen bang van R. Maar zielig is het wel.

Om zeker te weten dat het R was stuurde A.V. hem een sms met slechts de tekst “waarom geen goud?” Je raad het al. Drie dagen later stonden er niet alleen gouden hartjes op de deur, ervoor stond een levensgrote puzzel van Willem Alexander en Maxima, compleet versiert met gouden hartjes. Een dag later volgde de sms “de meeste mensen sturen een bedankje als ze een kado krijgen”.

Ik schrijf deze blog nu om het bijna hilarische verhaal te delen, maar ook met een boodschap aan R.
Lieve R….als eerste wil ik zeggen, “Get over it!”. Als tweede een tip. Wil je iemand straffen of bedreigen? Schrijf een enge brief en steek hem met een mes in de voordeur. Jouw glitterende kunsten zeggen tegen ons alleen “dit is een meisjeshuis waar zes babes wonen met gouden hartjes”. A.V. ligt er echt niet wakker van, en jij gaat niet bepaald de boeken in als die kerel die je maar beter te vriend kunt houden….Erg zielig. Niet meer doen.

My pleasure

Dit weekend is mij iets overkomen wat je normaal alleen in films ziet gebeuren…(ik klaag niet!)

Mijn zaterdagavond begon uiterst vervelend. Ik had een zakelijk diner wat volgens de andere partij helemaal niet als zakelijk bedoeld was. Des te vrolijker werd ik toen ik verderop ‘N’ zag staan. N werkt in de sportschool waar ik train en is zo mooi dat zelfs ik er stil van word….
Ik stapte op hem en zijn vriend ‘J’ af en stelde beide beleefd voor aan mijn ‘zakenrelatie’. Het gesprek met N begon al op flirterige basis en ik zag het helemaal zitten.
Toen de zakenrelatie het zat werd ben ik met hem naar de taxi gelopen. Drie kwartier discussie op straat over het feit dat ik de situatie ongepast vond (ik spaar jullie het laaaange verhaal) en een ongemakkelijk afscheid. Ik voelde me zo genaaid dat ik besloot terug te gaan naar mijn mooie sportschoolmannen in de kroeg.

Ze boden aan om me thuis te brengen op de fiets en eenmaal thuis hebben we boven nog even verder gekletst. J lag op mijn bed, ik zat op het voeteneinde en N stond in de deuropening. Een paar minuten later stonden N en ik te zoenen aan het voeteneind. Ontzettend opgewonden en blij aan de ene kant en ongemakkelijk vanwege toekijkende J aan de andere kant belandde ik in een voor mij nieuwe situatie. Voor ik er erg in had begon J mijn rug te kussen en stond ik tussen twee heerlijke mannen alle controle uit handen te geven. Zonder dat ik nog ergens aan kon denken en voor ik het besefte lag ik op bed me compleet over te geven aan twee six-packs met prachtige hoofden erboven.

Even schoot er een angstgevoel door me heen. Ik heb dit nog nooit eerder gedaan, en hoe dol ik ook ben op mannen en hun gereedschap, ik weet niet of ik er twee tegelijk aankan. Het verbazingwekkende aan de situatie echter, is dat geen van de mannen de intentie had dan ook maar iets terug te verlangen. Ja mensen, mijn plezier was het enige dat telde. Beide met hun broek nog aan zorgden ze ervoor dat ik niets tekort kwam. Ongeveer drie kwartier en twee hoogtepunten later wensten ze me een fijne nacht, kreeg ik van beide een kus en verlieten ze mijn huis.

Vol ongeloof en buiten adem lag ik op mijn bed. Nu kun je denken, deze mannen doen dit wekelijks of waren zo dronken dat ze het niet beseften. Het leuke was dat het voor beiden een eerste keer was en dat ze zelf ook niet zo goed beseften hoe we in die situatie belandden. It just happenend. Alleen alcohol was het ook niet, want nu, drie dagen later, heb ik nog steeds leuk sms contact met N. (Die ik ook alsnog een nachtje alleen in mijn bed wil hebben).

Waar het precies vandaan kwam en hoe het gebeurde, ik heb geen flauw idee. Maar dames, als ik twee bloedmooie mannen (tegelijkertijd) mijn bed in krijg zonder er ook maar iets voor te hoeven doen, dan lijkt het me duidelijk dat wij vrouwen toch wel alles voor elkaar kunnen krijgen.

Succes aan alle mannen die mij in de toekomst in hun eentje tevreden willen houden. Ik word met de dag verwender. Life is good….

Sex with an ex

Iedereen heeft wel die ene persoon op aarde met wie er altijd een seksuele spanning hangt, maar met wie het er eigenlijk nooit van komt. Toch weet je dat het een keer gaat gebeuren.
Die van mij heet ‘S’. Het verhaal rondom S is zo ingewikkeld dat ik er een boek over zou moeten schrijven in plaats van een column. Hier maar even de ingekorte versie. S en ik draaien al zo’n zes jaar om elkaar heen. Regelmatig werd er gekust en zelfs een enkele sleep-over. Echte seks kwam er echter nooit van. Het was een wisselwerking tussen, hij wilde mij maar ik hem niet, toen andersom, hij had een vriendin, ik weer een vriend. In alle jaren kwam het eigenlijk niet één keer voor dat we allebei available en gewillig tegelijk waren.

(Daarnaast was nog het detail dat ik voor die tijd een keer met zijn beste vriend in bed belandde en het voor die mannen een soort competitie werd die nu (ZES JAAR LATER!) nog steeds zijn littekens op die vriendschap heeft achtergelaten…please….)

S en ik spreken elkaar eens in de paar maanden. Een tijd geleden kwam ik hem (en die vriend, toevallig ook ‘S’, must be in the name…)tegen in de kroeg. Dronken avond en we belandden uiteraard als een stel pubers innig zoenend op straat. Zo gaat het dus al jaren. Spreken elkaar bijna nooit, zo wel, gaat het gegarandeerd mis. Goed, twee weken later vraagt S of ik gezellig kom eten. We weten natuurlijk allebei waar het naartoe gaat, en ik moet zeggen, het wordt ook een keer tijd.

Na drie flessen wijn was het hek van de dam. Het gekke is, je zou denken als je al zoveel jaren om iets heen draait heb je er enorme verwachtingen van en moet er sprake zijn van vuurwerk. Maar als je elkaar al zo lang en zo goed kent is er een soort vertrouwdheid en comfortabelheid. Seks was prima, het was leuk, gezellig en ik ben blij dat het gebeurd is. Maar eigenlijk vooral omdat het gewoon moest gebeuren, uit mijn systeem. Vreemd genoeg vind ik S namelijk eigenlijk helemaal niet perse meer aantrekkelijk. Sexy eigenlijk helemaal niet. Toch is het een soort gevoel van binnen wat iedere keer komt opzetten als ik hem zie. Ik denk een herinnering aan hoe ik me voelde toen ik jaren geleden wel dolverliefd op die jongen was.

Inmiddels kunnen S en ik er doodgewoon over praten. Eergister gingen we met een stel oude klasgenoten uit eten. “Zou je het weer doen?”, vroeg hij me. “Ik denk het wel”. “Bel me maar”, zei hij al knipogend. Ik denk niet dat ik dat zal doen, ik houd het bij die ene keer.
Toch belandden we na flink wat alcohol weer zoenend op een bankje…
I guess it’s hard to kill a habit

How to lose a girl in ten days

Ok, we kennen allemaal de regels. Niet te snel bellen, minstens een dag wachten met sms’en, niet na een maand roepen dat je van hem houdt en al helemaal niet je ouders erbij betrekken als het nog niet hoeft.
Wij vrouwen staan er bekend om deze regels nogal eens aan onze laars te lappen. We worden te snel emotioneel, zijn teveel in touch met onze gevoelens en geven maar al te graag toe aan hevige verliefdheid. Nou maak ik me aan bovenstaande gelukkig niet al te snel schuldig. Mijn echte emoties zien maar weinig mensen en aan mijn gevoel geef ik liever niet te snel toe. Wel vind ik mensen snel heel erg leuk, maar dat heeft niet alleen betrekking tot mijn lovers. Ik hecht me snel aan mensen, en laat ze graag weten als ik ze lief vindt...Ja ik ben ongeduldig en vervelend als ik mijn zin niet krijg (dit kan ik maar beter toegeven, want ik ken iemand die dit gaat lezen die dat maar al te goed kan bevestigen....). Maar zelfs ik heb mijn trots en grenzen.

Nu heb ik uit eigen ervaring vernomen dat gelukkig vrouwen niet de enige zijn die last hebben van deze verschijnselen. Al is gelukkig misschien niet het juiste woord, want echt blij met de ervaring ben ik niet.

Een paar weken geleden, dansen met vriendinnen op salsa muziek. Mooie neger, kan salsa dansen en vraagt me voor een merengue. (Weer die f*cking merengue, misschien niet meer doen Lola!) Heerlijk, een man die kan dansen. Gezellig, leuk, hij kon nog een gesprek voeren ook, mooi meegenomen. Ik geef mijn nummer en denk, we gaan nog eens dansen of een drankje doen. We zien wel.
Hij smst niet meteen, een pluspunt.

Ha! Te snel gejuicht. De volgende ochtend een onschuldige “ dag schat, ben je veilig thuis gekomen?”. Ik antwoord netjes een paar uur later om vervolgens rond etenstijd gebeld te worden. Daar heb ik dus nog even geen zin in. (en op dat moment geen tijd voor). Het onbeantwoorde telefoontje wordt gevolgd door een licht ergerlijke sms; “ je zal wel druk zijn’. Ehm...inderdaad ja, dus stoor me dan ook niet. Twee uur later “ waarom reageer je niet?” En kijk lieve mannen, hier gaat het mis. Ik ken je 48 uur en heb een leven...

Vervolgens wordt ik twee weken lang....iedere dag (ik herhaal, IEDERE dag) gebeld. Nog nooit, NOOIT, heb ik opgenomen...dan zou je denken dat de hint wel overkomt. Niet dus. Talloze sms’jes “ heb ik iets fout gedaan?”, “ wat ben je aan het doen?”. En alsof het nog niet erg genoeg is heeft meneer blijkbaar onthouden waar ik werk en vraagt hij ineens in de sms of het adres wat hij daarbij heeft gevonden klopt.

Ga je me nou opzoeken op mijn werk? Ben je helemaal gek geworden? Mensen, dit is het punt waarop je als vrouw de telefoon zou moeten pakken en hem vertellen dat je hier niet van gediend bent. Daar ben ik dus weer heel slecht in. Ik stap gewoon in de negeermodus.

Inmiddels is het rustig op telefoonfront...Nu maar hopen dat ik hem niet tegenkom. Ik moet toch echt leren om mijn mond open te trekken tegen vervelende types, want zolangzamerhand heb ik ogen in mijn achterhoofd nodig voor iedereen die ik niet tegen wil komen.
Iemand interesse in de functie voor ‘personal telling guys to fuck off assistant’? Let me know.

Zelfkennis

Vandaag had ik een boeiende discussie met een vriend van me. (Ik noem hem even ‘P’, naar ‘Potentieeltje’, aangezien mijn vriendinnen hem bij die naam kennen.)
Hij heeft nogal felle ideeën als het op flirten aankomt terwijl je in een relatie zit. Volgens hem dus gewoon not-done. Mijn opvattingen hierover staan echter compleet haaks op die van hem. Ten eerste omdat ik vind dat het simpelweg moet kunnen als je elkaar vertrouwt, maar ten tweede ook stiekem omdat ik de grootste flirt ben op aarde en er zo intens van geniet, dat ik het al benauwd krijg bij het idee dat dat nooit meer zou kunnen. In mijn hoofd heb ik het jaren geleden dus al gerechtvaardigd.
Maar ik werd wel even aan het denken gezet toen ‘P’ zei, “Lola, je kickt gewoon op de aandacht en dat wil je niet opgeven”.
Toen ik de auto uitstapte bleef die vraag in mijn hoofd branden. Ben ik het nou gewoon totaal niet met hem eens, of ben ik echt zo aandachtgeil?

Ik weet van mezelf dat ik een zwak heb voor aandacht. Tuurlijk, het is leuk, streelt je ego en je hebt een gezellige avond. Het betekent niet dat ik met jan en alleman het bed induik, integendeel. Maar een echte doorzetter (mits hij aantrekkelijk is uiteraard), komt bij mij een heel eind.

‘T’ bijvoorbeeld, is weer van gedachten veranderd. Meerdere keren….zucht. Ik zit nu dus in die situatie waarvan ik wist dat hij ingewikkeld zou zijn, en die ik beter had kunnen vermijden, maar waar ik toch in ben beland. Ik heb ontzettend goede seks, met daarbij last van mijn geweten om zijn vriendin, en stress over wat mijn oude scharrel zou denken als hij erachter zou komen. Plus, algehele stress over het feit dat niemand er dus achter MAG komen.
De discussie met ‘P’ heeft me ook weer in de situatie met ‘T’ aan het denken gebracht. Ben ik nou met hem in bed beland omdat ik hem zo vreselijk aantrekkelijk vind, of voornamelijk door zijn vele volhardende en vreselijk sexy sms’jes?

Voorlopig ben ik er nog niet uit. Maar ik heb ook wel even genoeg om me druk om te maken. Ik heb het weer eens voor elkaar om ontzettende goede seks te vinden met iemand met wie het zo ontzettend niet mag…Succes aan mij

Zucht...

Zaterdag ging ik naar een groot salsa-feest. Het leuke aan dat soort feesten is dat de sfeer totaal anders is dan op andere dagen in de club. Je kunt je tas uit het zicht laten staan, iedereen drinkt fris en iedereen komt met één doel; dansen. Ik ben heerlijk door de zaal geslingerd door wel twintig verschillende mannen. Klein, groot, oud, jong. Alles komt om te dansen.

Op een gegeven moment was ik de merengue aan het dansen met een jongen niet veel ouder dan ik. Nou is de merengue al een redelijk intieme dans, lekker tegen elkaar aan…
Na een minuut of vijf dacht ik “ok, dat is zijn portemonnee…ja, dat is het”. Nog een paar minuten later begon ik toch serieus te twijfelen. Maar om nou op een feest met zo’n lekkere sfeer een “He vriend, hier ben ik niet van gediend” eruit te gooien om het vervolgens bij het verkeerde eind te hebben is ook zo wat. Een moment later echter wordt de ‘portemonnee’ zo ongeveer door mijn lies heen geboord en begin ik me toch echt ongemakkelijk te voelen.
Ik gebruik mijn enorme stiletto’s als elegant excuus om afstand te doen van de allerbeste man om me vervolgens nog ongemakkelijker te voelen. Daar staan we, midden op de dansvloer, ik lichtelijk geschokt en deze man met een enorme, ik zeg ENORME paal in zijn broek. En nu bedoel ik niet een subtiele, kan gebeuren, paal. Nee mensen, een heel bewuste, compleet aanwezige paal. Zijn broek stond in een punt recht naar voren en ik wist niet meer waar ik moest kijken.

Nu zou je denken dat de man in kwestie zich ook een beetje bewust zou zijn van zijn vrolijke vriend. Maar deze vent sloeg zijn arm om me heen en zei dat we maar even moesten gaan zitten als ik last van mijn voeten had. Ik antwoordde beleefd dat ik inderdaad ging zitten en dat hij naar de andere kant van de zaal zou gaan. Nou voelde ik me niet alleen een beetje aangerand en gebruikt, ik baalde er ook ontzettend van dat er tussen al die lieve, beleefde mannen toch zo’n viezerik moet zitten die helemaal niet komt om te dansen…Zucht….
Om me beter te laten voelen vertelde mijn lieve vriendinnetje dat ze een keer een soortgelijke situatie heeft meegemaakt. Alleen was die kerel nog zo bijdehand om haar te vragen om niet weg te gaan toen ze afstand van hem deed, want “hij was bijna klaar”. Tsja, zo kan het ook

Forbidden Fruit

Ik schrijf deze column zodat iedereen massaal ‘I told you so’ kan roepen. Je weet van te voren als je met een bezette man rotzooit, je altijd op de tweede plek komt. Nou is T ineens van gedachten veranderd omdat hem iets magisch is overkomen het weekend….(yuk) Hij heeft ineens een geweten ontwikkeld denk ik.

Nou voel je je lullig kan ik je zeggen, als je daar zit met je geschoren longlegs in je lingerie en de man komt niet opdagen. Maar dat hij een week later ineens zegt dat hij afhaakt “ook uit respect voor jou”, is nog veel erger. Tuurlijk, het zat erin. Maar het lullige is, ik zou nooit in zijn relatie zijn gaan stoken en onze vriendschap op het spel zetten. Alles, maar dan ook alles, kwam vanuit hem. En dat maakt me kwaad. Twintig sms’jes per dag mensen, minstens, met gedetailleerde beschrijvingen van situaties die zich voor zouden gaan doen. Sterke vrouw als je daar niet in wordt meegesleurd. Tot op het punt dat ik het niet meer hield. En dan afhaken….
Nou adviseerde hij me ook nog om mijn frustraties en woede niet op te kroppen…Maar ik mag het ook aan niemand vertellen, want zijn vrienden zijn mijn vrienden en dan zou ik zijn relatie op het spel zetten. En zo vals ben ik nog net niet. Dan maar een column.

Het heeft me wel aan het denken gezet. Ik ben zelf ook niet altijd een engeltje geweest in relaties en heb om de één of andere reden vaak bezette mannen achter me aan (gehad). Maar wat is nou erger. Een keer met iemand anders in bed belanden, of, zoals nu het geval is, een zoen en een ruime maand vol dagelijks contact? Aan de ene kant is het goed dat hij voor zijn vriendin kiest. Aan de andere kant, heb je daar geil telefooncontact met een ander voor nodig, dan zit er toch iets niet goed….En nu heb je twee gekwetste vrouwen…

Nou heeft mijn ego een flinke eeltlaag en zet ik me hier ook wel weer overheen, maar ik ben wel een vriendschap én mijn trots kwijt. En dat zonder seks. Dus mijn hormonen zitten nog steeds in de weg. T, je wordt bedankt. Dus mocht iemand zich geroepen voelen mij te verlossen..mail me!

Moreel dilemma

Ik zit in een dilemma…met mezelf. Een man die ik al jaren ken (we noemen hem bij deze T) is bloedmooi, getalenteerd, ontzettend aardig, heel sexy en zit in een relatie. Altijd al hadden we een seksuele spanning, maar uitgesproken werd hij nooit. Soms dacht ik zelfs dat misschien alleen ik die spanning voelde, want deze man is nogal amicaal met iedereen.

Een tijdje geleden begonnen de hyves berichtjes en nog wat later de sms’jes. Die vervolgens zo’n toon aansloegen dat zelfs ik (zelfs ik!) er verlegen van werd…wordt…het is nog steeds gaande.
Nu snap je het dilemma al, hij heeft een vriendin. Om het nog erger te maken weet ik wie zij is en vind ik haar heel leuk. En alsof dat nog niet erg genoeg is is de wereld errug klein en is een oude scharrel (die ik nog niet perse heb afgeschreven) natuurlijk een vriend van hem….

Voor jullie is de keus vast makkelijk. Ik noem namelijk net alle redenen op waarom je niet met iemand naar bed moet gaan. Maar op dit moment zijn mijn eh…hormonen, even sterker dan mijn hoofd. Veel sterker. Want mensen, eerlijk toegegeven, houd ik het bijna niet meer. Deze T weet als geen ander hoe hij zich moet uitdrukken in sms’jes. Ik snap dat ik door deze blog te schrijven niet bepaald een politiek correct beeld van mezelf neerzet, maar ik ben ten einde raad. Het moeilijke is namelijk dat we het allang veel te ver hebben laten komen (de vele expliciete sms’jes en zelf een passionele kus). Eigenlijk is er geen weg terug meer. No way dat ik nu weer gewoon met hem kan omgaan zoals vroeger en eigenlijk wil ik dat ook niet…

Ik ben zelf meer dan eens bedrogen en ik ben zelf ook niet altijd trouw geweest. Bij mij was het eigenlijk altijd een teken dat er iets niet goed zat in mijn relatie en ik denk stiekem dat dat bij T ook het geval is. Toch blijft het lastig. Lust gaat soms alle verstand voorbij. Ik werk mezelf weer eens in een onmogelijke situatie met (alweer) een onmogelijke man.
Maar goed, als ik niet zo vreselijk slecht was in het uitkiezen van mijn mannen was deze blog lang niet zo vermakelijk!

Foursome?

Dat ik in de smaak val bij stelletjes was me al duidelijk. Om de een of andere reden ben ik in mijn leven regelmatig benaderd voor trio’s. Ben er nog nooit op ingegaan. Niet zozeer omdat ik er niet voor open sta (op zich wel, with the right people), maar meer om de situaties. Ooit werd ik bijvoorbeeld in een club versierd door een kerel (allesbehalve aantrekkelijk, dus die keuze was al duidelijk), om vervolgens ineens door mijn haar gestreeld te worden door zijn vrouw. Ieeek. No thanks. Andere keer was gewoon op straat. Een vent komt op me af en zegt “jij bent een ontzettend mooie vrouw”. Ik bedank hem en vraag me af of dat niet zijn vriendin is naast hem die ik hem net zag kussen….Tot zij op me af komt en recht voor zijn raap vraagt of ik mee naar huis wil met ze. Toen ik zei dat ik een vriend had mocht die ook wel mee….

Na even gepraat te hebben bleek dat dit stelletje ongeveer eens in de twee maanden iemand oppikt op straat. “Om het spannend te houden”. Ok, kan ik inkomen. Ik weet niet of ik zelf zomaar iemand van de straat zou plukken, maar goed, ieder zijn voorkeur.

Vorige week echter werd mijn ego helemaal gestreeld toen ik werd gevraagd door twee ontzettend knappe mannen…En mijn mooie vriendinnetje moest ook maar meedoen. En daar sta je dan, ineens in strijd met het nette meisje in je. In het begin was ik natuurlijk overdonderd. Toen ik vroeg of ze dat vaker met elkaar deden was het antwoord “Eewl, nee, we hoeven toch ook niets met elkaar te doen, het gaat om jou”. Ik moet zeggen, dat zijn woorden die een vrouw graag hoort. En dat van twee lekkere kerels.

Nou ben ik niet het type wat zomaar met een wereldvreemde mee naar huis gaat (laat staan met twee!), maar in dit geval heb ik toch maar even mijn nummer achtergelaten. You never know when I might feel naughty….

How un-fabulous of me

Ik heb iets van mezelf ontdekt. En ik ben er niet blij mee. Mijn leuke avontuur met mijn leuke danser was leuk. Toch heb ik het weer voor elkaar gekregen er een niet-leuke twist aan te geven. Ik ben redelijk verwend als het op mannen aankomt (ik ben sowieso verwend, maar da’s een nieuw onderwerp). Ik heb nooit heel veel moeite hoeven doen voor een man. Nou gebeurt het een keer dat een man, in dit geval mijn danser die we even “die kleine” noemen, hehe, eigenlijk meer fabulous is dan ik (dit is de eerste en laatste keer dat ik zoiets toegeef). Hij is ontzettend druk, kent ontzettend veel mensen en gaat ook nog eens naar het buitenland voor een aantal maanden. In de drie weken die we hadden tussen onze leuke nacht en zijn vertrek naar ver weg is het dus niet gelukt van de one nightstand een two nightstand te maken. En hier ging het mis. Lola had ineens de touwtjes niet meer in handen en de dingen gingen niet zoals ze wilde. Als je van jezelf ontdekt dat je in dat geval ineens heel vervelend wordt is dat wel confronterend. Mijn god wat kan ik er slecht tegen als ik niet krijg wat ik wil. Erger is nog als hij het dondersgoed doorheeft. “Je bent alleen gefrustreerd omdat het een keer niet gaat zoals jij wil”. Ouch. En toen dames, heb ik iets gedaan wat geen selfrespecting fabulous woman ooit mag doen. Ik heb gesmeekt…jawel, op mijn hoge hakken, volgehangen met bling bling heb ik deze kleine man gesmeekt. For everyone to see.. Je begrijpt dat ik deze column nu ook niet schrijf omdat ik het leuk vind, maar om ervoor te zorgen dat anderen kunnen leren van mijn fout.

Nu hij in Amerika zit hoor ik natuurlijk niets meer van hem, can’t blame him. Wat zijn wij vrouwen toch vreselijk irritant soms. How to lose a guy in ten days.. . Ik ben gewend geraakt aan het verwend zijn.
Gelukkig duurt zo’n verstandverbijstering van mij nooit lang en heb ik in die paar maanden dat hij weg is mijn fabulousness al lang en breed teruggevonden en komt het dus ook wel weer goed. Nothing a pair of new shoes can’t fix

Some people just don’t get it

Toen ik heel bewust in deze “leeffase” stapte was ik natuurlijk enthousiast. Soms als je enthousiast over iets bent, verlies je je ratio. Denk je niet meer helder na. Dan doe je soms dingen waarvan je allang weet dat ze slecht af gaan lopen, maar je het toch doet. Nieuwsgierigheid was het in mijn geval denk ik. Of misschien zelfs een soort van (durf het bijna niet toe te geven) “Let’s get it over with- gevoel”. Alle vrouwen hebben wel zo’n man in hun leven die ze al jaren kennen, er is altijd een soort seksuele spanning, je weet allebei dat het ooit een keer gaat gebeuren maar je wil het blijkbaar niet zo graag dat er ook echt haast achter zit. Ik heb er ook zo één. Hij heet ehm….C. Een tijdje geleden begon de oorlog tussen mij en mijn toenmalige (veel te) vaste scharrel. Ik besloot dat ik er helemaal klaar mee was na alle serieuze relaties en gevoelens en dat ik eens lekker losbandig zou gaan leven en alleen zou doen wat IK wilde. Nou, dat begon met C. Losbandig? Ja. Wat ik wilde? Achteraf een dikke nee. Zucht. Weet je, het is kut als het niet blijkt te klikken in bed, de seks is slecht en je baalt er allebei van, so be it. Het is nog veel kutter als het niet blijkt te klikken in bed, de seks is verschrikkelijk, en hij vond het fantastisch…
En wat doe je dan? Ik vloog in de negeermodus. Maar weet je, wij vrouwen zijn soms naïef, we kunnen achter mannen aanzitten alsof we niet zonder ze kunnen, maar C? Die wint het. Naïef met een hoofdletter N. We zijn inmiddels dik een maandje verder en nog steeds arriveren de smsjes “waar hang jij tegenwoordig uit schoonheid?” (eh..ver ver ver weg van jou!!) of de msn berichtjes “je hebt me nog steeds niet gebeld voor een tweede kans”(….)

Ik lig er inmiddels niet meer wakker van. Het heeft me alleen maar gemotiveerd om heel hard verder te zoeken naar fantastische seks (heb ik wel gevonden, don’t worry). Het enige waar ik tegenop is het moment dat ik C tegenkom. Onvermijdelijk natuurlijk. Ik houd jullie op de hoogte….

Does size matter?

Deze vraag wordt al generaties lang gesteld. Iedere groep vriendinnen heeft het uitgebreid met elkaar besproken (sorry mannen, maar ja, we hebben het echt over jullie maten). Vandaag heb ik het echter over een ander soort size. Ik ben namelijk mijn grenzen aan het verleggen als het op mannen aankomt. I’m trying all shapes and sizes. Met mijn een meter tachtig heb ik al een levenslange obsessie voor grote, lange mannen. Ik wil me graag klein en vrouwelijk voelen, en niet groot en log. Een tijdje geleden ben ik gevallen voor iemand die een paar centimeter kleiner is dan ik. It didn’t work….

Een paar weken geleden echter viel mijn oog op iemand die maar liefst vijftien centimeter kleiner is. Kan echt niet. Da’s het eerste wat je denkt. Maar mensen, deze man heeft zoveel uitstraling (en bijna net zoveel arrogantie) dat je zijn lengte niet eens opmerkt. Een professioneel danser, dus hij weet als geen ander hoe hij de aandacht moet trekken.
Het leuke is nou, dat ik een professioneel danser in een discotheek natuurlijk direct opmerk. (Mannen en dansen, mijn twee grote passies) Maar deze man is zelfverzekerd genoeg om absoluut geen problemen te hebben met lange vrouwen. Zonder pardon heeft hij me versierd en was zelfs zo stijlvol dat hij me meenam naar een trap zodat hij me recht in de ogen kon kijken voor de eerste kus. Tijdens die kus was in ieder geval duidelijk dat size op dat gebied absoluut niet mattered. Ik liep die avond namelijk stiekem wel met weke knieën naar huis.

Goed, eenmaal thuis stelde ik mezelf de hamvraag. Want iemand die zo ongelooflijk lekker is, zo waanzinnig kan dansen en mij ook nog eens kan laten smelten met een kus, die moet wel fantastisch in bed zijn. Maar iemand die mij recht in de borsten aankijkt? Ben ik dit serieus aan het overwegen?

In the name of research (en stiekem eigenbelang) heb ik op een zekere avond mijn grenzen verlegd..
Girls….believe me, SIZE DOES SOOOOO NOT MATTER!

Ik ga op zoek naar de rest van mijn zeven dwergen, maar eerst geniet ik nog even van deze..