zaterdag 1 januari 2011

Happy Newyear

Allereerst wens ik jullie een gelukkig nieuwjaar. Ik ben de mensen die Lola steunen ontzettend dankbaar. Mijn goede voornemen is dan ook om jullie weer vaker en regelmatiger leesvoer te geven.

Inmiddels zijn we ook alweer een aantal maanden verder sinds mijn laatste column. M is nog steeds veelvuldig in de picture. Het is er niet bepaald makkelijker op geworden, wel leuker. De dubbele persoonlijkheid van M begon me op te breken. Ik begreep hem niet en kreeg hoofdpijn van de plotselinge omslagen. Inmiddels heeft M me een aantal dingen toevertrouwd die zijn karakter voor mij een stuk begrijpelijker maken. Ik snap hem beter en leer met bepaalde dingen om te gaan. Daarnaast doet M op zijn beurt zijn best om zich aan te passen aan mij.

We gaan nu al heel wat maanden met elkaar om. Inmiddels spreken we elkaar iedere dag en zien we elkaar wel vier keer in de week. Een relatie noemen we het niet. Toen ik M leerde kennen was ik absoluut niet op zoek naar een relatie en was M in mijn hoofd ook zeker geen relatiemateriaal. Nu we een aantal maanden verder zijn begin ik langzaam de echte man achter M te leren kennen. Het vergt een vrouw met ongelooflijk veel geduld om de muur om deze man af te breken. Blijkbaar heb ik veel geduld. Nou is hij niet de makkelijkste en er zijn dagen dat ik me afvraag of liefde zoveel moeite hoort te kosten. Maar zoals je ziet spreek ik over liefde. Mijn gevoel voor M is ongelooflijk sterk en met alle vezels in mijn lichaam kan ik niet anders dan bij hem zijn.

Eerder heb ik geschreven dat M niet gemaakt is om alleen te zijn en op zoek is naar liefde. Dus waarom hebben we geen relatie vraag je je vast af. En hier wordt het weer ingewikkeld. Lola heeft het een en ander meegemaakt en uitgespookt in haar leven. En daar is ze altijd eerlijk in. Helaas is de wereld klein en kennen een aantal hoofdpersonen uit mijn columns elkaar. M heeft daar problemen mee. Grote problemen. Noem het trots, ego, jaloezie. Wat het ook is, het is voor hem reden genoeg om geen relatie met me te willen. Nou ben ik niet onzeker uitgevallen, maar toch zet dit feit me aan het twijfelen. Er zijn vast mannen die het niet aankunnen in dezelfde ruimte te zijn als een ander met wie zijn vriendin ooit het bed heeft gedeeld, maar ik denk in dit geval dat M mij simpelweg niet goed genoeg vindt om zijn vriendin te willen noemen. Al zegt mijn gevoel, de diepgang in onze omgang met elkaar en de ongelooflijke passie die we delen dat deze man oprecht is, rationeel gezien twijfel ik aan zijn intenties.

Je ziet, de tweestrijd in mij leeft voort. Ben ik slechts een leuke vriendin, fijne seks en goed vermaak tot er iemand langskomt die wel aan zijn eisen voldoet? Ik ben er nog niet achter. Misschien wil ik het gewoon niet zien, of misschien ben ik nog niet helemaal door de muur heen. Ik ben in ieder geval nog niet klaar om op te geven. Mijn geduld is nog niet op en ik geniet teveel van de prachtige man achter de muur.....

woensdag 3 november 2010

M

Je begrijpt dat ik na Z meteen maar weer een danser aan de haak wilde slaan. Niet bewust, wel grappig.

Een aantal maanden geleden was ik in een club. Mijn vriendin wilde al vroeg naar huis en ik besloot in mijn eentje te blijven. Normaal gesproken zou ik niet snel alleen in een club willen ronddwalen, maar ik kende er veel mensen en hey, ik voelde me sexy, ik zag er goed uit en het zou zonde zijn van de goede outfit.

Als je als blanke, voluptueuze vrouw in je eentje losgaat op de dansvloer ontstaat er vanzelf een soort leger aan donkere mannen om je heen. Goed voor je ego. Ik zag een groepje dansers die ik, op één na, van gezicht kende. Ik voelde me als een magneet tot de mooie onbekende man aangetrokken. Een stuk groter dan ik (zo vind je ze niet vaak), een waanzinnig mooi hoofd en barstend van het zelfvertrouwen.

Steeds als ik met deze man aan het dansen was verdween de ruimte om me heen even. Needless to say, er werden nummers uitgewisseld.
Na veelvuldig telefonisch contact ben ik op een avond op mijn stoute schoenen zomaar langsgegaan. M en ik bleken ook nog te klikken. We hebben de hele avond gezellig gekletst en vooral gelachen. Meer niet.

De volgende date was bij mij thuis en die avond eindigde iets anders. Bij het zien van M had ik me het beeld gevormd van een typische danser. Jong, single, tikkeltje arrogant, en flink ervaren op het gebied van vrouwen. Ik bleek me flink vergist te hebben. Naast het feit dat hij eruit ziet als een echte soldier is M niet bang om voor zijn gevoelens uit te komen. Hij duikt niet met jan en alleman het bed in en is eigenlijk op zoek naar liefde. Hij is niet gemaakt om alleen te zijn.

Alles aan deze man gaf me reden om als een blok voor hem te vallen. Bijna. Nog nooit eerder heb ik zulke gemixte gevoelens voor iemand gehad. M heeft namelijk twee heel verschillende kanten. Aan de ene kant ongelooflijk lief, attent, warm en ontzettend grappig. Aan de andere kant ijskoud, egoïstisch, asociaal en zelfs soms respectloos.

Nou zou je kunnen zeggen dat de keus makkelijk is, kappen ermee. Maar het gekke is dat ik met de lieve M een hechtere klik heb dan ik in lange tijd met iemand heb gehad. Hij is één van de liefste en gezelligste mensen in mijn omgeving. Dat het in mijn liefdesleven nooit eens makkelijk is is inmiddels wel duidelijk. In ieder geval heb ik jullie dan nog wat interessants te melden…

De uitbarsting

Het leuke maar in dit geval moeilijke aan mijn leven is dat ik heel veel meemaak. De columns komen niet snel genoeg om jullie op de hoogte te houden (my bad, I know).

Eigenlijk wil ik niets liever dan deze bewuste avond wissen, maar ik heb hem jullie beloofd. Dus ik ga hem opschrijven. Alleen om daarna als een malle door te schrijven met alles wat daarna is gaan spelen, waardoor we met zijn allen Z massaal kunnen vergeten.

Ik huil nooit. Wat? Nee echt niet. Is geen goede eigenschap. Ik krop dingen op, het komt er niet uit. Het lukt me niet. De laatste keer was denk ik toen ik bij mijn ex wegging (2 en een half jaar geleden). Best gek voor een vrouw. Zoals ik al heb verteld had Z mij altijd erg goed door. Achteraf besef ik me dat hij zich voornamelijk met mijn gevoelens bezig hield zodat we het vooral nooit over hem hoefden te hebben.

De ruzie over mijn emoties en het zogenaamde wegrennen ervoor escaleerde over de telefoon. Ik werd verweten dat ik me anders voordeed, veel emotioneler was dan ik toegaf enzovoort. Toen ik Z tegenkwam in de club wilde ik het gesprek graag voortzetten. Ok, misschien niet de plek ervoor maar ik haat het schijnheilige ‘we doen alsof er niets gebeurd is en we dansen lekker door’ gedrag. Uiteindelijk verloor Z zijn Dominicaanse temper. Een uitbarsting volgde waar ik geen woord tussen kreeg. “je bent een fucking prinses en je ziet het niet. Al die dansers zijn (zelfs hier wil ik dit woord niet herhalen), je verdient beter, je legt de lat te laag, ze geven allemaal niets om je etc etc”. Op dat moment schrok ik vooral heel erg van zijn temperament. Als een man zo losgaat moet hij wel heel veel om me geven. Ik knapte en de tranen kwamen. Je snapt, als je 2 jaar niet hebt gehuild en je gaat, dan ben je wel even bezig.

Zo ontzettend in de knoop met mijn gevoelens wilde ik even geen contact om na te denken. Achteraf denk ik dat Z me deze issues bijna heeft aangepraat. Ik weet namelijk dat ik een prinses ben. Ik hou van mezelf, ik leg de lat helemaal niet laag en de meeste van die dansers zijn ontzettend lieve mannen die wel degelijk om me geven en me altijd met respect hebben behandeld.

Je zou denken dat Z en ik na de uitbarsting closer waren dan ooit, maar alles voelde vreemd. Ik ging denken dat er iets mis met me was, en hij gedroeg zich niet als iemand die mij een prinses vind. Ik heb mijn best gedaan er iets van te maken, maar toen hij me voor de zoveelste keer liet zitten (op de nacht van mijn verjaardag!) was ik zo diep gekwetst dat ik het opgaf. Hij vond het zo onterecht dat ik boos was dat hij mijn nummer, facebook en hyves heeft verwijderd. Erg volwassen voor iemand van 28. Ik twijfelde even aan mezelf, maar toen mijn liefste huisgenoten thuis kwamen en mij verzekerden dat het terecht is dat je geïrriteerd bent als je met iemand een verjaardagsdiner zou houden en hij laat 2 en een half uur na de afgesproken tijd pas iets horen, besefte ik dat er niets mis met mij is.

Nu, bijna twee maanden later verneem ik uit meerdere hoeken dat Z al jaren een vaste vriendin heeft. Ineens is het heel logisch dat hij altijd bezig was met mijn emoties. Als we het maar niet over die van hem hoefden te hebben. Ik wens hem alle geluk van de wereld toe, en ik geloof nog steeds dat ik een prinses ben. Het aantal mannen met wie ik ben geweest die achteraf een vriendin bleken te hebben is dan wel niet meer op één hand te tellen, er komt er op een dag een die wel helemaal voor mij gaat. Punt uit.

woensdag 15 september 2010

EmoZies

De eerste echte column na mijn zomerstop zal ik wijden aan ‘Z’. hij was er het eerst en vergt het meeste uitleg.
Z ken ik al een tijdje. Via gemeenschappelijke vrienden is hij vaak waar ik ben. Vanaf dag 1 was ik vreselijk onder de indruk van deze man. Niet alleen is hij ontzettend mooi, maar er is altijd een duidelijke chemie tussen ons geweest.
We hebben nummers uitgewisseld maar een daadwerkelijke date is er nooit gekomen. Een paar keer gepland maar meneer liet me steeds zitten. (hij ontkent het tot op de dag van vandaag, maar het rook wel weer erg naar bezette man).

Een avond zouden we met gezamenlijke vriend M gaan stappen. De twee mannen zouden eerst een film komen kijken bij mij en daarna zouden we dansen in de stad. Drie uur later dan afgesproken stonden ze zowaar op de stoep. Heel wat wijntjes en bar weinig film later stonden we in de club.

Die nacht heb ik Z mee mijn bed in getrokken. Beide waren we flink beschonken en, ondanks dat het leuk was, voelde het niet helemaal juist. Het gevolg was dagelijks telefonisch contact. Z en ik bleken op meerdere vlakken te klikken en een hechte vriendschap ontstond. Het duurde even voordat de nacht zich herhaalde.

In no time waren we ontzettend close. Z had (of heeft moet ik eigenlijk zeggen) maar al te goed door hoe ik in elkaar steek. De gezamenlijke nachten volgden al snel. Het verassende aan deze mooie man was dat hij de seks wilde uitstellen. Volgens hem was ik anders dan andere vrouwen en moest ik vooral weten dat hij anders was dan andere mannen. “niet zoals al die dansers die maar voor één ding komen”, om precies te zijn). De seks zou er uiteindelijk intenser van worden en uiteraard had hij meer dan gelijk.

Hoe close we ook werden en hoe heerlijk ik het ook vond om tijd met hem door te brengen, me echt aan hem openstellen heb ik nooit gedaan. Z heeft er namelijk nog al een handje van zich niet aan zijn afspraken te houden. Zo is hij gewoon en dat is ok. Maar het zorgt er bij mij wel voor dat ik al zijn mooie woorden met een korreltje zout neem. Hij is misschien wel anders dan andere mannen, maar hij gedroeg zich niet zo. De keren dat ik echt een vriend nodig had liet hij me zitten, en dat weegt veel zwaarder dan de leuke avonden die we wel hebben gehad.

Toen ik dan ook merkte dat ik wel erg veel om Z begon te geven, als vriend, maar misschien ook wel als meer, kreeg ik het benauwd. Niet alleen omdat ik niet denk dat ik klaar ben voor een relatie en ik al helemaal zeker weet dat hij dat niet met mij wil, maar ook omdat ik bang ben voor teveel gevoelens. Ik heb de laatste jaren zo geleerd om op mezelf te zijn, alleen rekening te houden met mij en te genieten van mijn vrijheid, dat het idee alleen al om de controle daarop dan ook maar iets uit handen te geven me aan het hyperventileren zet.

Helaas is het hierdoor helemaal uit de hand gelopen. Z denkt dat ik wegren voor mijn gevoelens en me anders voordoe dan ik ben. Ik doe me niet anders voor dan ik ben, ik laat alleen een stukje weg en ik weet dat het in deze situatie geheel zinloos was om mijn gevoelens uit te spreken, dus ik ren er niet voor weg, ik houd ze alleen dicht bij me.

Een grote uitbarsting volgde (die zijn eigen column verdiend).
To be continued…

Lola returns

Het is een tijdje stil geweest. Niet in mijn liefdesleven, maar wel op mijn blog. Bij deze mijn excuses. De enige uitleg die ik jullie kan geven is dat het allemaal zo ingewikkeld werd dat ik de woorden niet kon vinden. Ik kreeg alle drama in mijn hoofd al niet op een rijtje, laat staan op papier.

But Lola is back! Niet dat het nu allemaal niet ingewikkeld is, maar ik ga het toch proberen.

Jullie uitleggen wat er in de afgelopen zes maanden is gebeurd is niet te doen, maar ik zal proberen een korte update te geven om mijn lezers niet compleet in de war achter te laten.

Mijn laatste verhaal betrof de lover met zijn ‘beroemde’ vriendin. Helaas moet ik bekennen dat het na die column (of dus de Story) niet afgelopen was. Één van de redenen dat ik het schrijven even niet meer aankon. Naïef, stom, onethisch (once again) en pijnlijk. Maar ik heb ervan geleerd. De laatste keer dat meneer Story mij belde heb ik, tot twee keer toe, niet opgenomen. Klaar, basta, finito.

In de tussentijd heeft ‘the night we are never to mention again’ zich wederom herhaalt, is mijn V.I.P lover geëmigreerd en heb ik publiekelijk gehuild. Ja mensen, in een half jaar tijd heeft Lola zowaar gevoelens gecreëerd.

Maar niet gevreesd. Ik ben ook in dronken staat met iemand in bed beland terwijl een derde in de kamer ernaast verbleef, ik ben meegegaan naar een hotel met een bezette man, en ik heb een nieuwe danser opgepikt. Dus ik ben nog steeds dezelfde Lola.

Alle details van mijn afgelopen half jaar ga ik jullie besparen. We beginnen gewoon lekker bij de zomer 2010.

Op dit moment zijn er twee mannen in mijn leven. (hij die mij aan het huilen heeft gemaakt, en de nieuwe danser). Laat ik jullie dus eerst een idee geven van wie dit zijn.

Enjoy!

donderdag 25 februari 2010

Story

Één van de redenen dat ik ooit ben begonnen met het schrijven van deze columns is het feit dat in mijn liefdesleven de meest bizarre en columnwaardige dingen gebeuren.
Deze column wordt op schrijfwaardigheid denk ik één van de toppers. Voor mij persoonlijk is het minder, en ik moet zeggen dat Lola best een beetje verdrietig is. Maar de gebeurtenis die ik hier ga beschrijven is zo typisch dat het eigenlijk weer grappig is.

Nog voor de zomer leerde ik een barman kennen waarmee het erg leuk klikte en met wie ik telefoonnummers uitwisselde. Sporadisch contact over de maanden zorgde er een tijdje geleden voor dat ik de column over Betty’s full frontal kon schrijven. In een flink beschonken toestand belandde ik met deze barman (G) in bed. Los van het feit dat het een bijzonder leuke avond was, bleken we in nuchtere toestand ook nog wat aan elkaar te melden te hebben.

De laatste maanden werd het contact ineens intensiever. G bleek een ontzettend oprechte man, die er geen problemen mee had in het openbaar te laten zien hoe leuk hij me vond. Meerdere keren over de laatste weken deed hij aan PDA (zoals John Legend het zo mooi zong), stelde hij me aan zijn vrienden , vriendinnen, collega’s en baas voor. Nodigde hij me uit bij zijn vrienden thuis en kwam het zelfs tot dagelijkse telefoongesprekken. Voor het eerst in lange tijd betrapte ik mijzelf erop dat ik het (in tegenstelling tot normaal gesproken) helemaal niet vervelend vond om iedere dag van G te horen. Ik merkte zelfs dat ik me op zijn belletjes verheugde en lichtelijk het gevoel begon te krijgen dat deze man wel iets meer dan een scharrel kon zijn. Voor het eerst in bijna twee jaar begon Lola gevoelens te krijgen en dacht ze eindelijk een potentieel in deze danser/barman gevonden te hebben.

Tot mijn lieve vriendin E mij een artikel stuurde uit de ‘Story’ van november. Een grote foto van mijn potentieel met aan zijn zijde een bekende Nederlandse. De titel bestond uit haar naam met de zin “woont samen met danser”. Niet alleen was G even vergeten te melden dat hij een beroemde vriendin heeft, maar dat ze samen een huis en een bedrijf hebben net zo min. Nou ben ik één van de meest begripvolle vrouwen op aarde als het om (een gebrek) aan monogamie gaat. Zie mijn affaire met T. Maar wees eerlijk met me. Goedgelovig als ik ben besluit ik G er direct mee te confronteren. Ik verwachtte een “Sorry, ik had het moeten zeggen, maar vind je gewoon zo sexy”, of “Het gaat slecht in mijn relatie”, of “Ik had het moeten zeggen maar ik vind je echt heel leuk en was bang je kwijt te raken”. Allemaal laffe excuses waarmee ik op de een of andere reden had kunnen leven. Maar nee mensen, Lola kreeg niets meer en niets minder dan een:

“Ja klopt. Dus?”

Nou dacht ik dat ik makkelijk was in het begrijpen en accepteren van mensen die vreemdgaan. Hoe fout ik het diep van binnen ook vind. Maar G overtreft alles. Niet alleen interesseert het hem blijkbaar geen flikker wie er allemaal getuige zijn van zijn overspel, maar daarnaast neemt hij niet de moeite het dan ook maar een beetje geheim te houden. Dus mensen, als ik binnenkort met een blauw oog in de Story sta, dan weten jullie waarom.

donderdag 11 februari 2010

The night we are never to mention again

Goed, dit is waarschijnlijk één van de moeilijkste columns die ik ooit heb geschreven. Niet omdat ik het moeilijk vind om over de afgelopen gebeurtenis te schrijven, maar omdat ik het eigenlijk niet wil. De reden dat ik het toch doe is omdat er 1) twee mannen stiekem met smacht op zitten te wachten, en 2) mijn vriendinnen me dood maken als ik het ongeschreven laat.

Toch gaat deze column anders zijn dan jullie van me verwachten. Ik ga dit keer niet uitgebreid in sappige details treden en de avond beschrijven. Niet omdat deze mannen het niet waard zijn om over te schrijven (in tegendeel), maar omdat ik het mezelf, en Betty, plechtig heb beloofd.

Daarnaast betreft het mannen met wie ik, anders dan de meeste van mijn hoofdpersonen, een lange en heftige geschiedenis heb. Op de één of andere manier maakt die geschiedenis dat deze ervaring veel intiemer voelt dan andere, en dat ik het dus niet met de hele wereld uitgebreid wil bespreken. Nou weet ik dat dat nergens op slaat, aangezien ik er totaal geen moeite mee heb om jullie de meest intieme en vunzige ervaringen tot in de kleinste details mee te delen, maar toch ligt dit gevoeliger.

Waar het op neer komt is dat Betty en ik ons (wederom) in dezelfde ruimte, vermaakten met een man. Nou klinkt het misschien heftiger dan het is, sex heeft er niet plaatsgevonden, maar wel datgene waarvan we zo hadden afgesproken dat het niet zou gebeuren. Als je iemand al lang kent en veel om diegene geeft, ontstaat er een groot vertrouwd gevoel. Soms is dit gevoel ontzettend prettig. Over het algemeen ben ik iemand die het er vooral heel benauwd van krijgt als iets te vertrouwd en intiem wordt, maar ook ik heb er af en toe behoefte aan. (Ik blijf toch een vrouw). Iemand die mij en mijn lichaam zo goed kent dat hij precies weet hoe hij ermee om moet gaan. Geen ongemakkelijke momenten. Geen ongemakkelijk gesprekken achter af. Geen, “hoe moet het nu verder”. Nou heb ik mijn kleine vriend natuurlijk al eens uitgebreid bedankt en beschreven omdat hij precies deze “we weten waar we aan toe zijn” gemakkelijkheid biedt, maar toch is deze situatie anders. In dit geval draait het even niet perse om de enorme spanning, aantrekkingskracht en de sex zoals bij the one whos size didn’t matter. In dit geval draait het om vertrouwdheid en liefde.

Dus, bij deze wil ik S & S bedanken voor de jarenlange vriendschap, het vertrouwen en vooral, de liefde. En Betty, I love you for being my partner in crime.